Alleen mensen met het talent van een Lennon/McCartney konden een “Ob-la-di, ob-la-da” componeren dat tot op de huidige dag de ranglijst van ergerlijkste liedjes aanvoert. Alleen iemand met het talent van Rafaël kon de verveeld kijkende engeltjes schilderen die ook de vredelievendste bezoekers van de Dresdner Gemäldegalerie doen zoeken naar zwavelzuur om over de Sixtijnse Madonna te spuiten. En alleen iemand met het talent van een Cees Nooteboom kon Het volgende verhaal schrijven.
Aan ambitie geen gebrek. We worden geconfronteerd de dood van de hoofdpersoon, met een stel dat de liefde bedrijft en met bespiegelingen over de aard van herinneringen, en dan zijn we pas op de tweede bladzijde van het Boekenweekgeschenk van 1991. Het is wat veel allemaal, en het echte probleem moet zich dan nog ontvouwen. Dat is de hoofdfiguur en verteller, de ontslagen leraar klassieke talen Mussert, die na zijn baan ook zijn zelfrespect heeft verloren door het schrijven van een reeks “zielloze reisgidsen”. De novelle cirkelt rond zijn overlijden.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.