cultuursubsidie
Subsidiëring van de culturele sector brengt risico’s met zich mee. Ik heb al eens verteld dat ik de indruk had dat er voor de podiumkunsten twee gevaren dreigden:
Een jaar of twee geleden huurde ik voor mijn school, Livius, een zaaltje bij een culturele instelling in het centrum van Amsterdam. Een gesubsidieerde culturele instelling, om precies te zijn. Ik organiseerde daar een bijeenkomst en toen die voorbij was, verwachtte ik een rekening te krijgen. Die kwam niet.
Ik belde waar de rekening bleef en vernam dat die eraan kwam. Na een maand was er nog niets. Ik mailde. Geen antwoord. Ik belde. “Nee meneer, die nota, die komt eraan.” Een half jaar na onze bijeenkomst had ik de rekening nog niet. Toen ook een brief onbeantwoord was gebleven, fietste ik er langs om te vragen of ik de zaalhuur alsjeblieft mocht betalen. Twee jaar later heb ik die rekening nog altijd niet ontvangen.
Wat er van Paula is geworden weet ik niet. Ze beheerde, zo’n tien jaar geleden, een fietsenstalling bij het Amsterdamse Zuidstation. Een goed lopende zaak, kreeg ik de indruk, waar niemand ooit echt iets te klagen had over de kwaliteit of de prijzen. De vriendelijke glimlach waarmee het personeel je begroette als je je fiets kwam plaatsen was voor deze forens één van de zaken die de ochtendspits draaglijk hielden.
Op een kwade dag vertelde Paula haar vele klanten dat ze een rechtszaak had moeten aanspannen tegen de gemeente, die een gesubsidieerde fietsenstalling wilde openen naast de hare. Dat vond ze oneerlijk: ook een ondernemer met een gezonde exploitatie kan immers moeilijk concurreren met een collega die zijn onkosten op de gemeenschap mag verhalen. Ik heb geen idee hoe haar zaak is verlopen, maar ik weet wel dat er een kleine zelfstandige is verdwenen. Het lijkt me niet de bedoeling van het subsidiestelsel dat activiteiten die tot ieders tevredenheid aan de markt kunnen worden overgelaten, erdoor worden gefnuikt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.