Een jaar of twee geleden huurde ik voor mijn school, Livius, een zaaltje bij een culturele instelling in het centrum van Amsterdam. Een gesubsidieerde culturele instelling, om precies te zijn. Ik organiseerde daar een bijeenkomst en toen die voorbij was, verwachtte ik een rekening te krijgen. Die kwam niet.

Ik belde waar de rekening bleef en vernam dat die eraan kwam. Na een maand was er nog niets. Ik mailde. Geen antwoord. Ik belde. “Nee meneer, die nota, die komt eraan.” Een half jaar na onze bijeenkomst had ik de rekening nog niet. Toen ook een brief onbeantwoord was gebleven, fietste ik er langs om te vragen of ik de zaalhuur alsjeblieft mocht betalen. Twee jaar later heb ik die rekening nog altijd niet ontvangen.

De culturele instelling in kwestie moet momenteel vechten voor zijn subsidie. Heel triest, want ze doet belangrijk werk. Ik kan echter ook niet ontkennen dat ik het onterecht vind dat subsidies worden toegekend aan organisaties die zo laks omgaan met hun debiteuren. De cultuurdames en -heren zouden zich nu niet hoeven bezighouden met fondsenwerving als ze gewoon hun kas op orde hadden.