Niemand eet een doos bonbons in een keer leeg. Je neemt er slechts af en toe een om er zo lang mogelijk van te genieten. Zo heb ik ook Detlev van Heests De verzopen katten en de Hollander gelezen: nooit verbleef ik langer dan een pagina of vijf per dag in de Tokyose Nieuwloofwijk, waar de roman zich afspeelt. Zo heb ik bijna een half jaar kunnen genieten van een van de geslaagdste romans van de afgelopen jaren.
Van Heests boek lijkt wel speciaal geschreven om beetje bij beetje te lezen. Via een reeks prachtige snapshots maakt de lezer kennis met de buurtgenoten van de hoofdpersoon: een dementerende dame bijvoorbeeld, een evangeliste, een oplichter, een man met een oorlogsverleden. Stuk voor stuk zijn het mooie ronde karakters waar je als lezer niet anders dan sympathie voor kunt voelen. Wie het boek uit heeft, heeft het idee vrienden te hebben gemaakt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.