Er zijn van die boeken die bij voorbaat intimideren. Ducks, Newburyport van Lucy Ellman is zo’n boek. Duizend pagina’s, grotendeels bestaand uit één zin. Ellmans vaste uitgever wilde het niet hebben. Een kleinere uitgever zag er wel brood in, of misschien slechts een kadetje, want daar nemen kleine uitgevers soms genoegen mee. Het werd een onverwachte bestseller, mede omdat de roman op de shortlist van de Booker Prize belandde.
Twintig jaar eerder had ik al eens iets van Ellman gelezen, Man or Mango. Experimenteel, inventief, intrigerend, maar niet makkelijk. Dat gold ongetwijfeld ook voor Ducks, Newburyport – te beginnen met de ongebruikelijke titel. Ik kocht het boek. Het staarde me een poosje aan vanaf de leesplank. Ik wilde het graat lezen, maar zag er ook een beetje tegenop. De schrijver in mij wilde weten hoe Ellman dit flikte, de lezer in mij stribbelde tegen. Op een avond begon ik en was na een paar pagina’s gegrepen. Wat een indrukwekkende prestatie – en in weerwil van de premisse ook goed leesbaar.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.