In Nederland zou het niet kunnen. We hebben geen Agent 327-plein en geen Dirk-Jan-weg. Zelfs Jan, Jans en de kinderen zijn niet met een straatnaam herdacht, en de P.C. Hooftprijs is – laten we wel zijn – in feite ostentatief geweigerd aan Marten Toonder. Bij het eren van de tiende muze zijn wij simpelweg nog niet verder gekomen dan een paar wijken met Doorzonwoningen.
Nee, dan Brussel, waar ik het bovenstaande straatnaambordje fotografeerde. Belgen zijn beschaafder dan Nederlanders. QED.
In De uitvalsels geeft de heer Olivier B. Bommel treffend uitleg over het wezen der poëzie. De aanleiding is een bezoek aan Querulijn Xaverius, Markies de Canteclaer van Barneveldt, die lijdt aan een migraineaanval ten gevolge van het componeren van een vers. Hierop legt Bommel aan Kwetal uit wat dichters zijn:
Lieden die woorden op een rijtje zetten. Daardoor krijgen die woorden een betekenis die ze eerst niet hadden, en daardoor lijkt het veel mooier dan het is. Dat is natuurlijk moeilijk werk, en daardoor krijgen ze hoofdpijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.