De Grafbasiliek in Jeruzalem

grafbasiliek

In een artikel in Het Parool over de spanningen in de Grafbasiliek in Jeruzalem wordt de aandacht getrokken door een fotobijschrift:

Volgens veel christenen bevindt het lichaam van Jezus zich onder deze tombe.

Tja. Er zijn nogal wat soorten christenen, “veel” is een rekkelijk begrip en de meeste gelovigen hechten niet zo aan de finesses der geloofsleer. Maar of het nu gaat om nestorianen, om Armeniërs of Kopten, om maronieten, om Grieks- of Russisch-orthodoxen, om Rooms-katholieken, om lutheranen, om anglicanen, om calvinisten, om doopsgezinden, om de amish, om evangelischen, om quakers, om mormonen, om zevendedagsadventisten, om het Leger des Heils, om de pinkstergemeenschappen, om Jehova’s Getuigen of om gereformeerden (al dan niet vrijgemaakt, binnen dan wel buiten verband), of om rekkelijken dan wel preciezen, om de geestelijkheid of de gelovigen: geen van die groepen denkt dat Jezus nog begraven ligt. De christelijke leer draait immers om zijn opstanding.

Lees verder “De Grafbasiliek in Jeruzalem”

Maus

In 1991 schreef striptekenaar Art Spiegelman een korte brief naar The New York Times, met het verzoek of de krant, die Spiegelmans stripverhaal Maus had opgenomen in een bestsellerlijst, het niet langer wilde classificeren als fictie. Het was namelijk non-fictie. Zo geschiedde, want Maus mag dan een bizarre vorm hebben, het is van de eerste tot de laatste bladzijde waar gebeurd.

In de twee delen, My Father Bleeds History en And Here My Troubles Began, vertelt Spiegelman drie verhalen tegelijk. In het eerste daarvan, dat zich afspeelt rond 1980, beschrijft hij hoe hij zijn vader Vladek interviewt: hoe heeft deze, als Poolse jood, de Holocaust overleefd? Vladeks verslag van de Tweede Wereldoorlog vormt, zoals u al vermoedde, het tweede verhaal. In het tweede deel komt daar als verhaallijn nog bij hoe Spiegelman, eind jaren tachtig, worstelt met de materie en het succes van het eerste deel. Zo toont hij zichzelf, zittend achter de tekentafel, boven een enorme stapel lijken.

Lees verder “Maus”

Exit De Rode Draad

amsterdam_wallen

Het Parool berichtte afgelopen zaterdag dat De Rode Draad, het Nederlandse kennis- en informatiecentrum voor prostitutie, failliet is. Zou ik dat bericht een jaar geleden hebben gelezen, ik zou mijn schouders hebben opgehaald. Ik kende de organisatie uit mijn voormalige stamcafé, De Brakke Grond, waar ik wel eens iets opving als er op zolder een feestje was. Hoewel ik de urgentie onderkende dat er voor mensen in de prostitutie (een kwetsbare beroepsgroep) een vorm van organisatie bestond, en hoewel ik inzag dat een kenniscentrum bitter nodig was, kwam de organisatie op mij nogal onprofessioneel over. Een jaar geleden zou ik hebben begrepen dat de subsidie was stopgezet.

Ik was niet de enige. Dit voorjaar drukte Het Parool een reeks artikelen af over prostitutie, waarin een van Amsterdams prostituees onweersproken kritiek op De Rode Draad mocht uiten. Het zou netjes zijn geweest als de krant weerwoord zou hebben gevraagd, want de beschuldigingen waren zo hard en persoonlijk, dat het “format” van een artikelenreeks best doorbroken had mogen zijn met een kanttekening. Maar blijkbaar deelde de redactie de mening van de schrijfster en achtte men het niet noodzakelijk hoor- en wederhoor toe te passen.

Lees verder “Exit De Rode Draad”

Prostitutieplannen

amsterdam_wallen
Prostitutie op de Wallen

Als u, door welke ongelukkige speling van het lot dan ook, nog nooit de autobiografie van Casanova hebt gelezen, ga dan NU naar de bibliotheek, want u hebt leukere dingen te lezen dan wat ik nu ga schrijven. Het onderstaande is namelijk helemaal niet leuk, terwijl Casanova geestig is, ontroerend, afwisselend, levenslustig en scherpzinnig. Hij is een van die mensen die je sympathiek vindt, ook zonder dat je zijn moraal deelt. Want ja, hij hield van vrouwen.

Eén ervan was een kapster in Rome, die hem op een gegeven moment bekent dat ze niet met haar geliefde kan trouwen, omdat ze (als ik het me goed herinner) geen bruidsschat heeft en zij en haar verloofde de huur niet kunnen opbrengen van het huis dat willen betrekken. Casanova weet raad. Het kapstertje komt elke dag wat eerder, levert een dienst die ook de autobiograaf vermijdt te noemen en brengt daarna het haar in orde van haar klant. Tegen de tijd dat de immer reislustige Casanova Rome verlaat, heeft hij al gezorgd voor een bruidsschat en een huis.

Lees verder “Prostitutieplannen”

Columnitis

Carmiggelt (©Nationaal Archief)

De Nederlandse media lijden aan acute columnitis, een ergerlijke aandoening waarbij de lezer geen informatie wordt geboden, maar de meningen van columnisten krijgt toegeworpen. Dat is alle kanten op triest: voor de lezer, die zijn mening zelf wel kan vormen, en voor de columnist, die meestal wel weet dat hij slechts bladvulling produceert.

Er zijn echter uitzonderingen. Goede columns voldoen aan twee voorwaarden: de auteur moet verdraaid goed kunnen schrijven en moet een verdraaid interessant onderwerp hebben. Max Pam is een voorbeeld van hoe het moet. Officieel is zijn zaterdagse bijdrage aan Het Parool een schaakrubriek, maar hij schrijft daarover zo verrotte goed dat hij ook lezers lokt die niet kunnen schaken. Zoals ik: ook al ben ik niet zo geïnteresseerd in de tweekamp Anand-Gelfland, ik wil elke week weer lezen hoe Pam er nu weer in slaagt zijn running gag, een vermelding van Bobby Fischer, in zijn column te verwerken.

Lees verder “Columnitis”

Searching For Utopia

Dat toneelspelers op het podium kikkers doodtrappen, dat is niet mijn idee van een leuke voorstelling. Het is een onderdeel van “De Macht der Theaterlijke Dwaasheden”, het stuk waarmee de Vlaamse kunstenaar Jan Fabre in 1985 een voorspelbaar relletje en naambekendheid uitlokte. Ik weet eigenlijk niet wat ik erger vind: het walgelijke toneelidee of de voorspelbaarheid waarmee de media elke keer weer ingaan op dit soort provocaties.

Fabres beeld “Searching For Utopia”, dat in het kader van de expositie ArtZuid 2011 aan de Amsterdamse Apollolaan was te zien, vond ik echter mooi. Ik was niet de enige die de enorme schildpad waardeerde als symbool voor de zoektocht naar een betere wereld. Het beeld was de onbetwiste publieksfavoriet en bleef op veler verzoek staan nadat de expositie was afgelopen, opdat de Stichting ArtZuid geld kon inzamelen om het aan te kopen.
Lees verder “Searching For Utopia”

Exit De Pers

Zojuist heb ik uit mijn browser de “bookmark” verwijderd van De Pers. En dat gaat me aan het hart. Niet dat de verdwenen krant werkelijk ideaal was. Er waren te veel columnisten, de society-rubriek was veel te groot en de krant heeft ruimte geboden aan de domste analyse aller tijden. De redactie is er echter ook vijf jaar lang in geslaagd me elke dag minstens één artikel te geven dat de moeite waard was. Dat mag wel in de krant.

Lees verder “Exit De Pers”

Kwakgeschiedenis: Tom Holland

Michiel Leezenberg maakt vanavond in het NRC Handelsblad korte metten met het boek Het vierde beest van Tom Holland. Terecht. Een sappig verhaal is immers nog geen waar verhaal, en zeker over een politiek beladen onderwerp als de islam moet je genuanceerd zijn.

Eén van de problemen bij de beschrijving van de vroege islam is hoe je de eerste twee generaties reconstrueert aan de hand van de veelal veel later geschreven bronnen (de hadith). Zoiets is beslist niet onmogelijk; een biografie van koningin Cleopatra lukt eveneens, hoewel de meeste bronnen ruim een eeuw eeuw na haar dood zijn geschreven. Holland waagt zich echter niet aan die moeilijke analyse en in zijn boek speelt de profeet Mohammed daarom geen grote rol. Dat is gemakzuchtig. Als een klus te moeilijk voor je is, moet je er gewoon niet aan beginnen.

Lees verder “Kwakgeschiedenis: Tom Holland”