Verkeersregels zijn bedacht door mensen die niets beters te doen hadden: het motto van de Amsterdamse fietser zou ook dat kunnen zijn van de Libanese automobilist. Het verkeer oogt enorm chaotisch, maar het functioneert: de mensen komen waar ze willen en als het verkeer eens muurvast staat, is dat – zo krijg ik de indruk – het gevolg van pure overbelasting en niet van het massaal negeren van de verkeersregels. Het officiële eenrichtingsverkeer in veel straten belet niemand om de straat ook in de tegengestelde richting in te gaan, en het verkeerscirculatiesysteem van Beiroet lijkt er alleen te zijn om taxi’s in staat te stellen een omweg te maken.

Een aardig, door het Prins Clausfonds uitgegeven boekje, Beyroutes, geeft enkele reisadviezen:

• Maak je geen zorgen om je richtingaanwijzers, want mensen zullen denken dat je ze per ongeluk hebt aangezet;
• Als je vast komt te staan in het verkeer, toeter dan tot het in beweging komt;
• Trottoirs zijn er niet voor voetgangers, maar om producten te verkopen;
• Je hoeft niet per se rond te gaan op een rotonde;
• Raak niet in paniek als je geweerschoten hoort – het betekent alleen dat een politieke toespraak is afgelopen.

Dit laatste is de zelfspot van de bewoners van Beiroet, die natuurlijk ook wel weten hoe de rest van de wereld over deze stad denkt. Maar wat wordt gezegd over het verkeer is bepaald niet overdreven. Een Libanees rijdt middenop de weg, niet rechts. De rechterbaan is er slechts om in te halen. Net als de linker trouwens. In de strijd om een parkeerplaats geldt het recht van de sterkste. Het verkeer van Napels, Teheran en Lahore is een en al orde en regelmaat, vergeleken met dat in Beiroet.

Voor de toevallige bezoeker heeft de totale waanzin ondertussen één belangrijk voordeel: als je eens de verkeerde weg inslaat en tot je schrik ontdekt dat je op de linkerbaan van een straat bent terechtgekomen, is er niemand die dat in de gaten heeft.

(wordt vervolgd)