Amsterdam is een mooie stad maar net iets te druk. Ik fiets er graag maar je moet er ontzettend de aandacht bij houden, omdat je, zoals een wijze vrouw ooit heeft gezegd, zó aan het verkeer moet deelnemen dat wanneer een ander een fout maakt, jíj die fout op kunt vangen. Oké, ze had het over autorijden maar het had op fietsen in Amsterdam kunnen slaan.
Een paar dagen geleden lunchte ik met een collega in de Brakke Grond, waar we wel vaker zitten en dat, door een gelukkig toeval, vanuit mijn huis bereikbaar is langs een perfecte fietsroute: ik hoef alleen maar rechtdoor te rijden. Als Amsterdammer heb ik een verworven recht tot mopperen, en ik wil pro forma wel zeggen dat het fietspad in de Duifjessteeg moet worden verbreed, maar eigenlijk valt er over deze fietssnelweg niets te klagen.
Behalve dan dat toeristen redelijk onvoorspelbaar plotseling de straat over gaan. En helaas niet alleen zij. Ook Nederlanders kunnen onvoorspelbaar zijn. Zoals de vrouw die, terwijl ik vanuit de Oude Spiegelstraat de Raamsteeg in wilde rijden, met een kinderwagen onverwacht de hoek omsloeg, waardoor ik vol in de remmen moest. Ze had me niet gezien, want ze was druk bezig met haar mobiele telefoon.
Met een kinderwagen.
Waarin een baby lag.
Dit gebeurde op woensdag maar nu ik dit schrijf, in de nacht van donderdag op vrijdag, slaat de schrik me opnieuw om het hart. Het is niet om mezelf te prijzen, maar dit ging alleen goed omdat ik haar fout zag en die wist op te vangen. Je zou zo’n telefonerende moeder toch uit de ouderlijke macht zetten.
Het alomvattende bereik zou juist in verkeer situaties moeten wegvallen.
Mobieltjes blijven levensgevaarlijk …….
Vriendelijke groet,
Juist, die mobieltjes, kunnen ze die niet even laten liggen.
Toch denk ik dat je met een fiets niet zomaar een baby ombrengt. Je schrikt je wel het apelazarus.
Ik heb de proef wel eens op de som genomen. Per ongeluk natuurlijk. Inderdaad, met een baby in een beetje deugdelijke wandelwagen kan vrij weinig gebeuren. Daarentegen mag je wel voor je eigen hachje vrezen als je de kinderwagen om doet kiepen waar moeders bij is…
O, wat komt dit me bekend voor. Maar dan van fietsende ouder met kindje. Gewoon, zonder telefoon. En dat dan de onverantwoordelijke totaal niet in de gaten heeft dat je vol in de remmen moest om de situatie te redden.
Elke keer weer blijf ik met opengevallen mond en de handen ten hemel geheven in verwondering achter.
Het was 1963. Mobieltjes bestonden nog niet. Fietsen bestonden wel. Bromfietsen ook. Kinderwagens bestonden ook. In een van die bestaande kinderwagens lag ik. Mijn moeder liep erachter en duwde de kinderwagen (met mij daarin) over een brug. Een bromfietser kwam op bijbehorende snelheid aanbrommen. Doordat de brug niet heel breed was, bleef de ruimte om te passeren beperkt. Voor de bromfietsr net iets te beperkt. Door de aanrijding viel de kinderwagen om. Met een snelle reactie wist mijn moeder te voorkomen dat haar kind in de plomp zou mieteren. Ik heb er geen meetbare schade aan overgehouden. Pas decennia later zouden er mobieltjes worden uitgevonden.
Tja, er zijn meer oorzaken van verkeersongelukken te ontdekken.
Gelukkig niet allemaal met blijvende schade!
Vriendelijke groet,