Ik had besloten terug naar huis te gaan, moet op de camping al mijn spullen hebben ingepakt en zal de volgende dag weer naar Thessaloniki zijn gereden. Daar moet ik de trein naar Athene hebben genomen maar ik herinner me van die reis volstrekt niets. Het is mogelijk dat ik een tweede dag in Thessaloniki heb doorgebracht en met een nachttrein naar het zuiden ben gereisd. In elk geval fietste ik op een zonnige dag al vroeg in de ochtend van Athene naar Korinthe, omdat ik geen zin had te wachten op een trein die me naar die volgende stad zou brengen.

De istmus van Korinthe

Het kerkje bij Dafne, even ten westen van Athene gelegen aan de Heilige Weg naar Eleusis, was gesloten. Ik ben er noch daarvoor noch daarna ooit binnen geweest. De opgraving van Eleusis was eveneens gesloten. Misschien kwam dat laatste wel omdat het een maandag was, ik weet het domweg niet. In ieder geval reed ik langs “Skirons weg” naar de istmus en naar Korinthe zelf, vanwaar ik het boemeltje wilde nemen naar Patras.

Het station van Korinthe was zo het weinig spectaculaire eindpunt van de fietstocht. Ik had die dag 85 kilometer gefietst. Als u alle afstandsopgaven zou optellen en nog wat toevoegt voor dagen waarop ik dagtochtjes maakte naar Cluny of Dodona, rond Ravenna of Rome, of van Thessaloniki naar de anderhalf uur verderop gelegen camping, dan had ik in totaal zo’n 3700 kilometer gereden.

Ik herinner me dat ik op de veertigste dag, maandag 8 juni, een einde heb gemaakt aan de reis, maar ik herinner me weer niet of dat de aankomst in Thessaloniki was, of de dag waarop ik besloot terug te gaan, of de dag waarop ik aankwam in Korinthe of misschien zelfs de dag van aankomst in Brindisi. Dat laatste lijkt me echter wel kras, want dan zou ik wel érg kort in Amaliapoli zijn geweest. Omdat ik me herinner in Eleusis voor gesloten poort te hebben gestaan, houd ik het erop dat deze maandag de veertigste dag was en de dag waarop ik mijn laatste kilometers fietste.

Het boemeltreintje, dat ik me goed herinner, bracht me in de vroege middag naar Patras. Ik herinner me dat ik van de veerpont even heb gekeken naar het eiland Oxia waarvan ik me – toen ik dat eilandje enkele jaren daarvoor voor het eerst had zien liggen – had voorgenomen dat ik er ooit vuurtorenwachter zou zijn. Het is tot op heden niet gelukt, maar wie weet leest de huidige eigenaar (een sjeik in Qatar) dit en valt er nog eens iets te regelen.

De trein naar huis

Ben ik in Brindisi langs gegaan bij de familie die me ruim twee weken eerder had verwelkomd? Ik herinner me opnieuw niets maar vermoed dat ik, nu ik op de terugreis was, ook meteen de eerste de beste trein heb genomen. De fiets ging, met enkele tassen, in het bagageruim en zou ik een paar dagen later in Amsterdam kunnen afhalen. Van de terugreis herinner ik me alleen dat ik in Bologna een overstap heb gemaakt. Misschien ook in Milaan of Basel, de gebruikelijke overstapstations.

En zo was ik op een dag weer in Amsterdam, fietsloos. Ik moet naar mijn huis in de Staatsliedenbuurt zijn gewandeld. Het was de voorgaande weken bewoond geweest door een studente. Was ze er toen ik thuis kwam? Was het vroeg of laat op de dag? Ik herinner me helemaal niets.

U denkt dat het verhaal hier is afgelopen. Maar er is nog een vervolg.