Dit is een blog. Bloggen is, als journalistiek genre, nog vrijer dan het schrijven van columns. Je mag immers alles en bent niet gehouden aan woordenaantallen. De lezer heeft bovendien de mogelijkheid te antwoorden, wat voor de auteur een prettige manier is om zijn onwetendheid te verminderen. Misschien nog wel het aardigst van bloggen is dat de respondenten belang beginnen te stellen in elkaar, zoals toen vorige week iemand constateerde dat het stukje over zwaartekracht iets zou zijn voor de natuurkundeleraar die hier vroeger weleens antwoordde – hoe was het eigenlijk met hem? Kortom, bloggen is leuk.
Nou ja, meestal. Je moet soms wat alert zijn. Bijvoorbeeld omdat deze blog wat groot aan het worden is. De Livius Nieuwsbrief van gisteren was het 3000e stukje. Afgelopen augustus had ik gemiddeld 2200 lezers per dag en er zijn ook nog ruim 900 mensen die mijn verwarde flarden per e-mail ontvangen. Er liggen inmiddels zo’n 20.000 reacties; de laatste tijd zijn stukjes met twintig, dertig reacties niet ongebruikelijk meer. En daar, beste digitale vrienden, moet ik het vandaag even met u over hebben.
Er zijn namelijk meer reacties dan ik nog binnen een redelijke termijn kan lezen. Het is echter wel verstandig als ik dat doe, omdat de gemoederen soms wat hoog oplopen en ik wil vermijden dat er al te harde woorden zullen gaan vallen. Dit moet een plek blijven waar mensen naar elkaar luisteren en soms, door zinvolle argumenten overtuigd, hun standpunt aanpassen.
Begrijp me niet verkeerd: u bent beschaafd genoeg om zich van straattaal te onthouden. Onwelvoeglijke naamwoorden ben ik hier in zeven jaar nog niet tegengekomen. Ik heb slechts drie keer de discussie op slot moeten gooien, wat zo op het eerste gezicht wil zeggen dat de discussie slechts één op de duizend keer ontspoort. De eerste ingreep was pas vorig jaar en de andere twee waren in 2018.
Ook heb ik in de afgelopen zeven jaar slechts een enkele reactie weggehaald – maar 2018 stond garant voor de helft. Bovendien heb ik dit jaar al enkele keren moeten vragen een discussie te beëindigen, een verzoek waaraan in één geval geen gehoor werd gegeven. Ik heb daarvan vooralsnog geen slapeloze nachten, maar het is wel een punt van aandacht.
Ik heb inmiddels ergens een knopje omgezet waardoor het niet meer mogelijk is te reageren op stukjes die ouder zijn dan een week, zodat in elk geval het aantal te beoordelen commentaren wat is afgenomen. Ook heb ik drie reguliere bezoekers benaderd met een verzoek een oogje in het zeil te houden en me te SMSen als er iets onvriendelijks mocht gebeuren.
Misschien maak ik nog eens een lijstje met huisregels, maar vooralsnog vind ik de situatie niet van dien aard dat ik deze site wil doodreguleren. Voorlopig is dit nog gewoon een plaats om rustig te discussiëren en zijn we nog niet beland in het stadium waarin we elkaar onze eigen waarheden toebrullen.
Net als u hebben de mensen die hier reageren geen financiële belangen maar leveren ze hun bijdrage aan een discussie onbezoldigd, gewoon omdat ze zich betrokken voelen bij het onderwerp van een debat. Zeg voor mijn part dat ze hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen. Laat u dus ook in de toekomst niet verleiden tot al te scherpe gevatheden, tot sarcasme, tot krachttermen of tot scheldpartijen. Dat doet u ook nu niet, maar we moeten oppassen dat we de schreeuwcultuur niet importeren.
Ik rond af met een citaat van Ilja Pfeijffer: “beschaving is fluisteren om te horen wat de ander zegt”.
Daar ben ik het -als frequent lezer, maar nauwelijks reageerder- helemaal mee eens.
Het is tekenend (ten positieve) voor je (het instrument van ‘de blog’ doet mij naar tutoyeren neigen) dat je je reeds zorgen maakt om enkele, incidentele misstappen onder de reageerders; het gemiddelde Youtube-filmpje heeft meestal twee à drie reacties nodig voordat men elkaar op de meest bizarre wijze de huid volscheldt.
De kwaliteit van reacties hier ligt torenhoger!
Tot mijn schaamte moet ik zeggen dat ik de Livius Nieuwsbrief altijd over sla; ik geloof omdat er teveel onderwerpen voorbij komen. (Meer dan ik kan handelen in één keer…) Dus had ik even gemist dat dit al je 3000ste ‘stukkie’ is.
Ik heb erg veel bewondering dat je zo’n harde werker bent en zo’n enthousiaste schrijver bent over je vak en je liefhebberij.
Veel dank!!! En gefeliciteerd met je 3000ste!
En wat betreft je beschaafd gedragen: ik zal m’n best doen nog minder vaak uit de bocht te vliegen… 😉 En ik spreek m’n bewondering uit voor je geduld!
De gemiddelde leeftijd ligt hier ook wat hoger dan op YouTube. Ik volg deze blog nog niet zo lang (nou ja, toch alweer een half jaar of zo) en volgens mij ontsporen discussies voornamelijk als ze over politiek of geloof (en dan vooral de islam) gaan. Daarin zijn we niet anders dan de rest van de wereld! Maar over het algemeen komen hier hele nette mensen.
Goed gezegd.
Bedankt!
In de tijd is men in Nederland grover geworden. Jammer dat dit ook bij jouw reacties te merken is.
Toch wil ik hierbij ook mij waardering voor jouw blog uitspreken.
Vriendelijke groet,
adrob: ja waardering inderdaad, dat mag gezegd worden.
Van harte gefeliciteerd, Jona! Je werkkracht is fenomenaal en de inhoud van je blogs houden hetzelfde hoog gehalte. Het zegt heel wat als ik bij mezelf constateer dat ik zeer vaak direct naar je nieuwe blog zoek bij mijn ingekomen mail (tientallen per dag). Wat bijzonder is, is dat je mij en waarschijnlijk ook vele anderen dagelijks verblijdt met de variatie van onderwerpen en de mooie illustraties. De discussianten, op een paar uitzonderingen na, respecteren elkaar wanneer ze een afwijkende mening hebben. Het klinkt misschien wat moraliserend, maar in een blog van dit niveau moet men afwijkende meningen op een beleefde manier kunnen uiten. Ik ben al een aantal jaren volger van je blog en heb er heel wat van geleerd, ook van de andere participanten.
Dus, alleen maar waardering!
Beste Jona,
Hou vol, maar probeer jezelf ook te beschermen!
Een dagelijkse genieter,
Kees van Velzen
Ja, het is helaas de tijdgeest om meningen – die vroeger niet verder kwamen dan de kroeg of een verjaardagsfeestje – eindeloos te uiten op internet en dan met een factor 10 (en vaak erger) te versterken. Sociale media geven ons de mogelijkheid om mooie dingen te doen, maar halen ook het slechtste gedrag in ons naar boven. Ik probeer er altijd voor te waken, maar betrap me er helaas ook regelmatig op dat ik veel te fel reageer…………
Hoe dan ook: het is elke dag weer prettig om het mailtje binnen te zien komen dat er weer een blog is gepost. Het is inmiddels een vast onderdeel van mijn dag geworden en ik reken er dus eigenlijk gewoon op 🙂
Bedankt voor de veelzijdige en inspirerende stukjes. Zelf voel ik mij nooit wijs genoeg om inhoudelijk mee te discussieren, maar als toeschouwer aan de zijlijn wil ik ook de reageerders bedanken voor jullie scherpe kritiek en aanvullingen. Ik heb daar veel van geleerd.
Beste René, ook al heb je misschien niet zoveel feitenkennis, wijsheid is iets heel anders. Dus laat je niet tegenhouden om iets te zeggen als je iets te zeggen hebt. Misschien ben je wel wijzer dan je denkt.
Zie je, dat bedoel ik nou: de mensen die hier op elkaar reageren, zijn in elkaar geïnteresseerd. Leuk.
Naar verluidt was het in de 18de eeuw in de mode om elkaar op gestyleerde en gesofisticeerde wijze uit te schelden voor rotte vis. Vindt je dat dan niet leuk?