Een dorpje in Noord-Brabant. Een zomeravond met zacht licht. Een bescheiden raadhuis, de onvermijdelijke lindebomen, een bakkerij, een muziekkoepel en een café. Op het terras zitten wat mannen luidkeels te brallen over voetbalwijven. In gedachten vraag ik me af hoeveel fictie er eigenlijk zit in “New Kids on the Block”, maar ik negeer mijn ergernis en probeer wat aantekeningen uit te werken op de laptop die opengeslagen staat naast mijn saté.
Ik vraag de eigenaar van het café om een wificode, die blijkt te bestaan uit een meisjesnaam en een datum van twee jaar geleden. “De geboortedatum van uw dochter?” informeer ik, alvast blij om het jonge geluk. De man schudt het hoofd: het is de sterfdag van zijn echtgenote.
Kolere.
Hij is niet veel jonger dan ik, of misschien net zo oud, maar in elk geval al weduwnaar. Ik brom iets van “Ze moet jong zijn geweest toen ze overleed. Wat verschrikkelijk.”
“Een ziekte in het afweersysteem,” legt hij uit. Hij wil meer vertellen, maar de brallende mannen roepen een bestelling door. De man loopt het café binnen, brengt bier, keert naar me terug, vertelt over de laatste weken van zijn vrouw. Te laat ontdekte ziekte. Palliatieve zorg. Gestorven in zijn nabijheid. Twee kinderen.
Ik kan het “gecondoleerd” niet over mijn lippen krijgen. Te cliché. Ik gemeenplaats dus maar wat over het overlijden van mijn vader, ook twee jaar geleden.
Er komt een brommer aanrijden, een meisje stapt af. De brallende mannen roepen haar toe dat ze d’r sexy uitziet. Ze groet de cafébaas en loopt met hem naar binnen. Zijn dochter, neem ik aan.
Wat later. Ik wil afrekenen, loop naar binnen, vraag om de rekening, sla mijn code aan op de pinautomaat. Ik merk dat ik niet zomaar weg kan gaan en geef de man een hand. Dan draai ik me om. Mijn blik kruist die van het meisje.
“Houdoe” zegt ze. Ik weet niet wat te zeggen. Ik knik, loop de deur uit en fiets maar weg.
Een prachtig bericht. Allerzielen is van alle tijden
Vaak is het moeilijk om de juiste woorden te vinden.
Een gebaar als de hand schudden lost dit mooi op,
Vriendelijke groet,
Sfeervolle beschouwing….
´Afscheid en verlies zijn de grondtoon van het menselijk bestaan´. Dat las ik ooit ergens. Weet niet meer van wie of waar. Als ergens woorden tekort schieten is het wel bij de dood. Maar dit vond ik een zinnige uitspraak.
Het is mij ook overkomen (en ik ben een paar jaar jonger). Het gebeurde rond de Kerst en ik hou nog steeds niet van die tijd.
herkenbaar,kest is een rottijd, geen versiering, geen boom, maar wel lekker eten gewoon thuis.
Achteraf bedenk je misschien nog 10 manieren om het contact mooier af te ronden. En dan opeens besef je (misschien) dat die wifi-code wel vaker gevraagd wordt door klanten …
Kernachtig verwoord, als een fotografische impressie. Waar een onverwachte onthulling al niet toe leiden, op Allerzielen.
Sprak ze de h uit?
Vandaag is de sterfdag van mijn vader; 25 jaar alweer…
Doet me denken aan iets in La luz difícil (Het moeilijke licht), van de Colombiaanse schrijver Tomás González. Woorden komen tekort dus de communicatie geschiedt op een andere manier. Moeilijker te vatten maar de verstaander begrijpt het. / Allerzielen, weer een dierbare en waardevolle traditie die de seculariteit nooit uitgevonden zou hebben. En maar kankeren op dat christendom. / Henk Smout, voor zover ik weet wordt ‘houdoe’ altijd met een hoorbare h uigesproken, toch?
In het westen van Noord-Brabant en Antwerpen wordt oudoe zonder h als eerste klank uitgesproken, in Antwerpen vaak oudoe go.
Grappig te bedenken dat wij neanderthaler met h zijn blijven spellen, maar geen h uitspreken. In het Duits is dat precies andersom, al meer dan honderd jaar is de spelling zonder h, maar daar wordt wel na de t een h gesproken. Dat is de verplichte aspiratie van de stemloze plofklanken p, t, k indien gevolgd door beklemtoonde klinker, een regel die ook in het Engels geldt.
Henk, bedoel je met Antwerpen de Vlaamse stad en provincie? ‘Houdoe’ wordt daar niet gezegd, volgens mij. Het is wel zo dat in het Antwerpse dialect de h gewoonweg niet bestaat.
Er is een Nederlands (ook Engels) Wikipedia-artikel ‘Houdoe’. Na aanklikken van de link ‘Antwerpen’ in het Nederlandse artikel verschijnt artikel ‘Antwerpen (stad)’ en daarin is weer aanklikbaar ‘Antwerps’ met als eerste zin “Het Antwerps (autoniem: Aantwaarps) is het stadsdialect van Antwerpen.”
Ik begrijp het nu. In Antwerpen zeggen we inderdaad ter afscheid “Houd u goed”. En dat klinkt in het dialect als “oudugoe” en nog iets platter als “aadugoo”.
Ik ben gechoqueerd: zojuist ontdekt dat Aquatopia al bijna twee jaar ter ziele is.
Wij hebben hier thuis nog een soort oranje gummy kogelvis als aandenken …