Nijmegen, na de oorlog

Ook het Canisiuscollege is uitgeleefd door de militairen en beschadigd door granaten. Omdat de bioscopen in het stadscentrum van Nijmegen over het algemeen niet meer functioneren, is de aula van ’t Hok (Canisiuscollege) ingericht als bioscoop. De kruk van de deur achter in de zaal ontbreekt. Als we vrij kwartier hebben, staan we soms om de beurt door het gat naar de middagfilm te kijken, onder andere naar Desert Victory met Montgomery bij El Alamein in Noord Afrika.

Een 6-gymklas van het Canisius nodigt 6-gym van Mater Dei uit voor een filmvoorstelling. Zij hebben ’s morgens les. Zus B. is er ook bij. Ik zie de jongens en meisjes plaatsnemen, terwijl ik door het gat in de deur kijk. De paters mogen het niet weten!

In juli 1945 krijgen in heel Nederland  de scholieren die eindexamen gedaan zouden hebben, hun diploma cadeau. Het afgelopen jaar is hier en daar nauwelijks lesgegeven.

In de zomer ga ik logeren bij een oom, tante en nichtje in Eindhoven. Daar zijn nog steeds buurtfeesten. Op een pleintje wordt ’s avonds gedanst. Ik koop voor zusje J. een duikelaartje met de tronie van Hitler.

Na de vakantie krijgen we weer les in het Canisiuscollege. Drie gym zit in een gewoon leslokaal. Er hangt een gordijn dwars over de gang. We mochten de jongens eens zien of zij ons.

Er ontploft op de Kopse Hof een munitieopslagplaats. Zelfs in onze wijk, drie kilometer verderop, is er schade. Ook in onze straat is een winkelruit aan diggelen die er juist deze middag ingezet is.

Vader geeft op deze zaterdagmiddag les in het Canisiuscollege. Door de ontploffing komen daar kalk en reeds eerder beschadigde plafonds  in brokken naar beneden. Vader vertelt ’s avonds dat een collega bij hem kwam kijken: “Ik dacht, dat ik lesgaf bij de Jezuïeten (zwarte toga), maar er kwam een pater Dominicaan binnen” (witte pij).

In de herfst geven de Engelsen Mater Dei weer vrij; er moet heel wat opgeknapt worden. Na de kerstvakantie gaan we dan weer hele dagen naar school. Dat betekent dat we vier keer per dag ongeveer drie kilometer lopen. Het blijft gebruik tussen de middag thuis warm te eten. Openbaar vervoer is er nog niet.

We krijgen weer gymles. Tekenles is er voor ons niet meer bij. We zijn de eerste groep die vier jaar later weer het onverkorte eindexamen moet doen.

Langs de weg van Beek naar Berg en Dal, richting Duitse grens, is de vooroorlogse tekst blijven staan of hersteld: ‘Laat vriendschap helen wat grenzen delen.’ Het helingsproces vraagt wel enige tijd.

Wat hierboven is weergegeven, staat diep in mijn geheugen gegrift. Mogelijk is hier en daar iets in de loop van zestig jaar enigszins vertekend.

[Vandaag de laatste bijdrage van Corry Tolhuizen, die dit lang geleden schreef voor een ter ziele gegane website met de verhalen van gewone mensen over historische gebeurtenissen. Haar stukjes waren te aardig om ze definitief van het internet te laten verdwijnen.]