Huub Eggen postte een mooie satellietfoto van Lahore – zie hierboven; hier is het origineel – en ineens moest ik denken aan een gebeurtenis, jaren geleden, in die stad. Mijn zakenpartner en ik reisden “in de voetstappen van Alexander” door Pakistan en hadden onze ogen al de kost gegeven Taxila en het slagveld aan de Hydaspes. Het was allemaal adembenemend maar een nachtvlucht, een bombardement aan indrukken en een drukkende hitte trokken wel een wissel.

We waren doodmoe aangekomen in Lahore. Dat was de oude hoofdstad van Alexanders tegenstander, een radja genaamd Poros. De volgende dag wilden we het beroemde museum bekijken (zie Rudyard Kiplings Kim, openingszin), waar we de mooiste voorbeelden zouden zien van geschiedvervalsing en van Gandara-kunst, ofwel de kunst van de Grieks-boeddhistische samenleving die hier heeft bestaan. Denk aan prachtige munten van Zeus die zijn donder laat rollen.

Maar die avond, pas de tweede van onze reis, waren we moe en ik herinner me zelfs het hotel niet waar we hebben geslapen. Onze chauffeur vond echter dat we niet daar konden eten, dat was veel te duur en ook niet goed. Het dure lunchrestaurant aan de Jhelum, waar we het koud hadden gehad van de airco, was ons niet goed bekomen toch? Nee, we moesten eten zoals Pakistani als hij, we moesten naar Food Street.

Het was het begin van een culinaire liefdesrelatie. We hebben daarna alleen nog in chauffeursrestaurants gegeten. De uitzondering was Multan, waar het 50° was en we het eten lieten bezorgen op onze geairconditionde kamer.

Lahores Food Street bleek geweldig. Het swingde. Het zou ook de nachtmerrie zijn geweest van de vaderlandse Inspectie Sociale Hygiëne, want allerlei elektriciteitsdraden hingen vrij en onbeschermd. Maar het vlees smaakte geweldig en het alcoholvrije bier smaakte, juist doordat het niet probeerde op bier te lijken, uitstekend.

En de regen viel met bakken uit de hemel.

Wat minder geweldig was, aangezien de elektriciteitsdraden onbeschermd lagen. Wat gebeuren moest, gebeurde: de bliksem sloeg in, gevolgd door een rollende donder. Ik zal het nooit vergeten. Het licht viel uit en een moment lang was het stil. En toen, nog luider dan de donder, de klaterende lach van alle mensen tegelijk.