Oké, ons bezoek aan Khorsabad was niet helemaal wat we ervan hadden gehoopt. De residentie van de Assyrische koningen is in de loop der tijden nogal eens verplaatst – van Aššur naar Nimrud naar Khorsabad naar Nineveh naar Harran en dan sla ik er nog een paar over – en  ik dacht dat Khorsabad boeiend zou zijn, maar het viel eerlijk gezegd nogal tegen.

Elke ruïne hier verandert langzaam in zand, want men bouwde huizen en paleizen uit tichels. Bakstenen veronderstellen brandhout en dat is hier zeldzaam. Dus ook Khorsabad, de door Sargon II in 713 v.Chr. gebouwde en enkele jaren na zijn dood in 705 verlaten hoofdstad, is een verzameling zandheuvels. Maar waar je in Nippur of Borsippa in het zand nog wel het een en ander kunt herkennen, lukt dat in Khorsabad alleen met moeite.

De gemeente Khorsabad heeft op de zandhopen een naar een voorname ingezetene vernoemd sportpark aangelegd. De zanderige hellingen, ooit stadsmuren, dienen nu voor motorcross, wat best spectaculair is. Het wat vlakke terrein tussen de tempel voor de Zeven Planeten en de eigenlijke citadel is inmiddels in gebruik als voetbalveld. De archeologische schade is vermoedelijk minimaal: dit gebied is allang onderzocht.

Iraki’s lijken van voetbal te houden. Geen café of er staat een TV waar je in de avond wel een wedstrijd kunt volgen. Kinderen die het mooie spel echter zelf willen spelen, zullen zelden een grasveld hebben. We zagen ze doorgaans spelen in het zand. Wat me opviel: vooral meiden vinden het leuk. Ik heb in Borsippa, in het dal tussen een oeroude ziggurat en een wat minder oeroud islamitisch mausoleum, prettig lang zitten kijken naar een partij vrouwenvoetbal. (Ze hadden bij dat heiligdom ook lekker ijs, trouwens.)

Als Dick Advocaat echt zijn sporen wil achterlaten in Irak, waar hij nu bondscoach is, zou hij eens bij zijn opdrachtgever moeten aankaarten of ze het vrouwenvoetbal niet wat meer moeten ontwikkelen. Aan het enthousiasme van de speelsters zal het niet liggen.