Tag: Christopher Lasch

Thierry Baudet

On door Jona LenderinginPolitiek3 reacties
Frankfurt

Literatuurwetenschapper Ernst van den Hemel en theoloog Wilfred van de Poll schrijven vandaag in Trouw een mooi stuk over de theorie van Thierry Baudet dat een linkse elite Nederland aan het verkwanselen is. Bij wijze van repliek wijzen Van den Hemel en Van de Poll erop dat links al tien jaar steeds rechtser wordt en dat de door Baudet gevreesde multiculturalisten helemaal niet bestaan. Daarin hebben ze gelijk, maar volgens mij heeft Baudet, in al zijn verongelijkte woede, wel degelijk een probleem bij de lurven.

Ik vrees namelijk dat de voorspelling van Christopher Lasch is uitgekomen: er is een elite ontstaan die internationaal is gevormd, internationaal is georiënteerd en vooral naar zijn internationale collega’s kijkt voor de aai over de bol die iedereen van tijd tot tijd nodig heeft. Nu is “elite” een erkend lastig te definiëren begrip, maar in dit blogstukje volstaat het om te werken met familiegelijkenissen (en af te zien van definities, ideaaltypen, typen en andere categoriseringen). Er bestaan niet duidelijk af te bakenen maar daarom niet minder reële elites in het bedrijfsleven, aan de universiteiten, in de kunsten, enz.

Lees verder “Thierry Baudet” →

Geschiedenis van Nederland

On door Jona LenderinginGeschiedenis, Middeleeuwen, Politiek2 reacties
De Liberteit van Conscientie overwint de Tyrannie. Een van de Goudse glazen.

Veertien jaar geleden publiceerde ik een – al zeg ik het zelf – leuk klein boekje over het Nederlandse consensusmodel, Hollands glorie. Onze hele ontstaanslegende zat erin verwerkt: polders, de waterschappen, Floris V, de hertogen van Bourgondië, Calvijn, de Tachtigjarige Oorlog, de Gouden Eeuw, Rembrandt van Rijn, de regenten, de Patriottenbeweging, Vincent van Gogh en uiteindelijk hoe de overlegcultuur vorm heeft gegeven aan overlegeconomie. Ironisch detail: het eindigde met de constatering dat het streven naar consensus betekende dat soms onderwerpen onbesproken bleven. De discussie over de islam, zo schreef ik, leek zich te beperken tot een debat over hoofddoekjes en vermeed echte problemen.

Toen die discussie er toch kwam, leek het verstandig het boekje opnieuw uit te geven. Iets minder lichtvoetig en met een iets duidelijkere politieke boodschap. De belangstelling viel echter toch tegen, misschien omdat het boekje, dat vrij herkenbaar was, een nieuwe titel had gekregen, Polderdenken.

Lees verder “Geschiedenis van Nederland” →

Die verdraaide babyboom toch

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Politiek2 reacties
Ik wil niet al te larmoyant klinken maar mijn generatie moest nog wel in dienst, maar mocht niet meer naar een echte universiteit.

Fel stuk op GeenStijl vandaag. Lees het eerst maar even hier.

***

Bent u er weer? Het gaat me niet om de concrete aanleiding (de affaire-Kinneging) en ook niet om Rutger Castricum, maar om de eigenlijke analyse. Wat mij daaraan opvalt, is dat ze is nog zo sterk de sfeer uitstraalt van de jaren tachtig. De jongeren destijds – en daar was ik er zelf ook een van – analyseerden messcherp dat veel van de toenmalige bezuinigingen ten koste gingen van (a) jongeren en (b) de samenleving als geheel, en dat de generatie die de mond vol had gehad van idealen, haar eigen positie nooit ter discussie stelde. De babyboom was bezig met wat Rudi Dutschke de “Lange Mars door de Instituties” had genoemd, en was daarbij het hogere doel een beetje uit het oog verloren.

Lees verder “Die verdraaide babyboom toch” →

Oslo en globalisering

On door Jona LenderinginIslam, Politiek, Verbijstering
Zijn we echt de weg kwijt?

Wat rond “Oslo” vooral opvalt, is hoe weinig we weten en hoe snel we onze oordelen klaar hebben. Eerst dachten we dat moslimfundamentalisten erachter zaten, later bleek de dader een geïsoleerde anti-islamitische terrorist. Toen dat duidelijk was, kwamen onze politici met veroordelingen en condoleances die vooral opvielen door nietszeggendheid. Daarna begon het zwartepieten. We hebben nog niets verrassends gehoord.

Dat zal om twee redenen ook niet gebeuren. De eerste is dat het voor het eerst is dat een autochtone Europeaan overgaat tot massaal geweld. Dat kunnen we beter zo houden, maar hierdoor ontbreekt het vergelijkingsmateriaal om dit type terrorisme te doorgronden. Onze informatie is te beperkt om zinvolle dingen te zeggen.

Lees verder “Oslo en globalisering” →