Een medicijn tegen depressie?

Niets in het menselijk leven is erger dan een depressie, als je het leven zó verschrikkelijk vindt dat het je zelfs teveel moeite is om er een einde aan te maken. De gevaarlijkste fase is het herstel, als mensen nog geen perspectief bezitten maar al wel wat energie hebben. Wie er meer over wil weten, leze The Noonday Demon van Andrew Salomon, een van de beste populairwetenschappelijke boeken die ik ken.

Mijn eerste reactie op het lezen van dit bericht in The Independent was er een van aangename verbazing: men heeft ontdekt wat de oorzaak zou zijn van depressie:

Lees verder “Een medicijn tegen depressie?”

Vertraagd slaapritme

Het delayed sleep phase syndrome, waarover ik al eens eerder blogde, houdt in dat je biologische klok enkele uren achterloopt bij die van andere mensen. Wie ermee kampt en bovendien (zoals de meeste Nederlanders) een kantoorbaan heeft, beweegt zich weinig alert door de ochtendspits, doet zijn werk minder efficiënt dan zijn collega’s, houdt zich op de been met sloten koffie, is ’s avonds ineens vol energie, valt pas om drie uur in slaap en wenst de wekker om zeven uur ’s morgens naar de hel.

Vier uur slaap per nacht is te weinig. Mensen met DSPS halen het meestal in de weekends in, maar vaak zijn ze zondagavond nog altijd niet uitgerust. Dat vergroot de kans op enkele ernstige en minder ernstige kwalen en kwaaltjes.

Lees verder “Vertraagd slaapritme”

Rouw vóór de dood

Naima El Bezaz’ Het gelukssyndroom is niet het enige boek waarin de dood al op de eerste pagina het verhaal op gang brengt. Het onderscheidt zich echter doordat de schrijfster er geen drama van maakt. De vergelijking met De bekoring van Hans Münstermann, dat op soortgelijke wijze begint, is verhelderend. Terwijl laatstgenoemde de eigenlijke mededeling uitstelt met spanningsverhogende omtrekkende bewegingen, begint El Bezaz haar roman met het simpele

“Ik heb kanker,” zei Marit terwijl ze haar net gewassen onderbroeken opvouwde.

Lees verder “Rouw vóór de dood”