Der Himmel über Berlin

Twee engelen en alle kennis

Het volgende is echt gebeurd. Ik dronk koffie met een studente die me een raar verhaal vertelde dat ze net had gehoord van een docente. Die was naar bioscoop geweest om Der Himmel über Berlin (1987) te gaan zien. Daar was ze een kennis tegengekomen die er was met een vriend, en zij waren links in de zaal gaan zitten omdat ze de film al van rechts hadden gezien. Welke idioot gaat nou een film uit verschillende hoeken bekijken?

Nou, die kennis van de docente van die studente waarmee ik koffie dronk, dat was ik zelf. Het moet rond 1995 zijn geweest. Dat ik van links wilde kijken omdat ik de film al van rechts had gezien, was een grap van mijn zakenpartner, die me plaagde met het feit dat ik voor de veertiende keer deze film van Wim Wenders was gaan kijken. Misschien maakt het overigens wel degelijk uit waar je in de zaal zit, want het camerawerk in deze film is adembenemend. Als de hoofdpersoon een engel is moet je niet opkijken van een vogelvluchtperspectief of een duikvlucht meer of minder.

Lees verder “Der Himmel über Berlin”

Favoriete films

Als u op Facebook zit, zult u ze weleens hebben zien langskomen: overzichten van zeven boeken die mensen mooi vinden. Of zeven films. Een uitnodiging zeven boeken te noemen heb ik uitgesteld tot ik zeven Nederlandstalige boeken ken die in het Engels zijn vertaald, maar zeven films, dat moet lukken. Sterker nog, het zijn er achtentwintig geworden. Wellicht zit er iets bij om de feestdagen mee door te komen. De films zijn merendeels wat ouder: ik heb een tijd gehad dat ik vaak naar het toneel ging en een tijd waarin ik veel naar de bioscoop ging, en beide waren op een bepaald moment voorbij.

1: Witness (1985)

Een politieagent heeft één getuige in een moordzaak: een kind uit een diep religieuze Amish-familie. Er is een mooi contrast tussen de stadse smeris en de pacifistische plattelanders. Hoewel de afstand onoverbrugbaar is, leeft de agent een tijdje met deze mensen mee, tot de onvermijdelijk shoot-out. In plaats van dat de held de schoft doodt, zoals het in een film hoort, levert hij hem uit aan het wettelijk gezag. De film bevat de spannendste erotische scène die ik ken: de agent ziet hoe zijn gastvrouw zich staat te wassen voor een spiegel en zij kijkt terug. Verder gebeurt er niets. De spanning is om te snijden.

Nog meer onmogelijke liefde: Les enfants du Paradis (1945)

Lees verder “Favoriete films”

Der Himmel über Rotterdam

Twee weken geleden had ik een vergadering in café Engels in Rotterdam. U kent het vermoedelijk wel: het zit in het Groothandelsgebouw, op een steenworp van het Centraal Station. Ik kom er graag. Je ziet er al die mooie hoge flats – ik hou wel van die moderne architectuur, al weet ik door welke trieste reden Rotterdam zo’n modern stadscentrum heeft. Het station zelf vind ik trouwens ook adembenemend en dan vooral de letters waarmee “Centraal Station” op de façade staat geschreven.

Omdat ik met de trein kwam en dus was voorbereid op ellende, maar omdat die ellende was uitgebleven, was ik een uur te vroeg voor mijn afspraak en daarom ging ik in een hoekje bij de ingang zitten. Kopje koffie, computer op schoot: anders dan in de trein, waar je gedwongen bent te luisteren naar andermans gesprekken, kun je je in een café concentreren. Het uur vloog voorbij zonder dat ik mijn vergadergenoten had gezien. Ik wijdde er een appje aan: als jullie aankomen, ik zit naast de ingang.

Lees verder “Der Himmel über Rotterdam”