Dat in Nederland alle dingen vijftig jaar later gebeuren, veronderstel ik bekend, en dat is vermoedelijk de reden waarom er in de Amsterdamse Dodedichterbuurt, die officieel bekendstaat als de Kinkerbuurt, nog altijd geen Drs.P.-allee is. Ik heb de gemeente er overigens een brief over geschreven en ik weet dat die in welwillende overweging is genomen, want ik ben erover gebeld toen ik in België was . Ik heb de gelegenheid nog niet gehad de gemeente terug te bellen.
Maar goed. Die Drs.P.-allee is er dus niet en dat gaat me aan het hart. Ik heb eerder over een persoonlijke herinnering geblogd en ben nog eens op zoek geweest naar het Sneker Café. Toen ik een paar maanden geleden van Assen naar Groningen fietste en verdwaald wat oostelijker uitkwam dan ik had gewild, dacht ik onmiddellijk aan strokarton en ik heb – zoals bijna al mijn vrienden – voor menige situatie een citaat bij de hand. Een vriendin stuur ik foto’s van elke veerpont waarmee ik oversteek. Zie ik een samovaar op een gevelsteen, dan heb ik nog urenlang de striemende coupletten in het hoofd van de Dodenrit. Nog afgelopen donderdag zag ik in het Teseum in Tongeren onderstaand reliëf en ik dacht “met een Slavisch handgebaar”.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.