Favoriete films

Als u op Facebook zit, zult u ze weleens hebben zien langskomen: overzichten van zeven boeken die mensen mooi vinden. Of zeven films. Een uitnodiging zeven boeken te noemen heb ik uitgesteld tot ik zeven Nederlandstalige boeken ken die in het Engels zijn vertaald, maar zeven films, dat moet lukken. Sterker nog, het zijn er achtentwintig geworden. Wellicht zit er iets bij om de feestdagen mee door te komen. De films zijn merendeels wat ouder: ik heb een tijd gehad dat ik vaak naar het toneel ging en een tijd waarin ik veel naar de bioscoop ging, en beide waren op een bepaald moment voorbij.

1: Witness (1985)

Een politieagent heeft één getuige in een moordzaak: een kind uit een diep religieuze Amish-familie. Er is een mooi contrast tussen de stadse smeris en de pacifistische plattelanders. Hoewel de afstand onoverbrugbaar is, leeft de agent een tijdje met deze mensen mee, tot de onvermijdelijk shoot-out. In plaats van dat de held de schoft doodt, zoals het in een film hoort, levert hij hem uit aan het wettelijk gezag. De film bevat de spannendste erotische scène die ik ken: de agent ziet hoe zijn gastvrouw zich staat te wassen voor een spiegel en zij kijkt terug. Verder gebeurt er niets. De spanning is om te snijden.

Nog meer onmogelijke liefde: Les enfants du Paradis (1945)

Lees verder “Favoriete films”

Marmoulak (2)

marmoulak

Ik blogde al over de Iraanse speelfilm Marmoulak, en vatte de plot kort samen. Vandaag de overeenkomsten met Pulp Fiction en Schindler’s List.

In Marmoulak (link) wordt twee keer verwezen Quentin Tarantino’s Pulp Fiction (1994). Iemand vertelt de ontsnapte gevangene over die film, en als deze in de moskee een preek moet houden, begint hij er zelf over. Doordat de gelovigen bezig zijn met iets anders – ze hebben net ontdekt dat hun nieuwe zielzorger ’s nachts de stad in gaat om anoniem aalmoezen uit te delen – luisteren ze niet, en het enige dat wij daarom vernemen is dat de pseudo-mullah Tarantino beschouwt als een beroemde christelijke filmmaker.

Dat is geen toeval.

Lees verder “Marmoulak (2)”

Marmoulak (1)

marmoulak

Een paar maanden geleden ging de Oscar voor de beste buitenlandse film naar A Separation. De lof voor het verhaal over de complicaties rond een echtscheiding was unaniem en welverdiend. De personages hadden, net als in het echte leven, sterke en zwakke punten, belandden in situaties waarin iedereen kan terechtkomen, werden geconfronteerd met herkenbare morele dilemma’s en probeerden ervan te maken wat ervan te maken viel.

Dat is ook het geval in de film Marmoulak, “De hagedis” (2004): personages met zwakke en sterke punten, geconfronteerd met morele dilemma’s waar ze niet bovenmatig heldhaftig mee omgaan. Heel menselijk allemaal. Een verschil is dat deze film, op een milde manier, satirisch is en, zoals alle satire, expliciet moraliseert. Waar A Separation vragen stelt, biedt Marmoulak antwoorden.

Lees verder “Marmoulak (1)”