Aan het begin van de negentiende eeuw trachtten koning Lodewijk Napoleon en, wat later, koning Willem I, de universiteiten te hervormen. De onderwijsinstellingen van Harderwijk en Franeker werden opgeheven en met de vrijkomende gelden werden de andere universiteiten vernieuwd. Als je leest over de inzet van toenmalige geleerden, raak je ontroerd: het enthousiasme om de zaken aan te pakken, was heel groot en compenseert ruimschoots wat er (althans naar huidige inzichten) niet goed ging.
Eén van de grappige dingen van onze universiteiten is dat ze in hun PR zo vaak naar buiten treden met beweringen die volkomen onwetenschappelijk ogen. De UvA adverteerde ooit met Studeren doe je in een stad. Los van het feit dat het niets betekent, vermoed ik dat ze daar in het NIAS anders over denken. Deze tijd vraagt om een Vrije Universiteit heb ik, toen ik aan die universiteit was verbonden, graag gebruikt als voorbeeld van een ontoetsbare bewering (tot merkbaar genoegen van mijn collega’s). Een universiteit die met zinledige beweringen naar buiten treedt, schiet zich meestal in haar eigen voet.
De reclameslagzin van de Groningse rijksuniversiteit is Werken aan de grenzen van het weten. Die grens kwam bij mij in zicht toen ik dit bericht las over een proefschrift over zinsverstrengeling, een verschijnsel dat de auteur illustreert met het heldere voorbeeld ‘Bob woont in… ik geloof dat het Groningen is’. Alle duidelijkheid verdwijnt echter in de daaropvolgende alinea.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.