Een paar jaar geleden was ik met een groep cursisten van mijn schooltje in Hamadan in het westen van Iran. Toevallig kwam, toen wij onze intrek in een hotel namen, net een andere groep aan: Duitsers die op pad waren met Studiosus. Dat is een jaloersmakend goede reisorganisatie, die ik haar succes oprecht gun, maar het viel me op dat de deelnemers zo weinig lachten. Het was, zoals mijn kamergenoot opmerkte, alsof ze van tevoren een cursus zuur kijken hadden gedaan om zich met voldoende ernst te kunnen laven aan cultuur.
Ook toen we ’s avonds aan het diner zaten, viel me op dat er in mijn groep meer werd gelachen dan in de Duitse. Niet dat wij onbeschaafd luidruchtige Hollanders waren, maar “mijn” mensen leken onbevangener te spreken over al het moois dat ze die dag hadden gezien. Toen de twee groepen de volgende dag op de opgraving kwamen, werd het verschil wat gênant, toen de Duitse gids de daar werkende archeologen aanduidde als “unsere Kollegen”.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.