Toen ik gisteren mijn hartenkreet schreef over onderwijs, cultuur en wetenschap, wilde ik dit bereiken: dat de lezers zouden begrijpen dat de discussie niet moet gaan om arbeidsvoorwaarden, studieachterstanden, cultuurbezuinigingen, werkdruk, online-onderwijs of de sluiting van musea. Al die zaken zijn belangrijk maar ze vloeien voort uit één onderliggend probleem: een bijna agressief anti-intellectualisme. Als je jarenlang niet luistert naar mensen in het basis- en middelbaar onderwijs, als je studenten vijfendertig jaar lang op de mouw speldt dat een te korte opleiding ook wetenschappelijk is, en als je de normen voortdurend naar beneden bijstelt, bereik je vooral dat mensen die verlangen naar breed inzicht gemarginaliseerd raken en dat praatjesmakers boven komen drijven.
Het leidende principe in de discussie over onderwijs, cultuur en wetenschap behoort daarom te bestaan uit één vraag: hoe committeren we ons land weer aan inzicht? Daarom schreef ik een stuk met adviezen, stuk voor stuk onpraktisch maar gericht op de mijns inziens belangrijkste kwestie.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.