Portret van een dame uit PalmyraPalmyra, 2008. Het is de laatste avond van een lange reis met een veel te grote groep toeristen, die zo’n beetje elke antieke ruïne in Syrië hebben bekeken. Ze zijn moe. Ik zoek dichtbij het hotel een leuke locatie voor een slotdiner, maar er is eigenlijk niets, behalve een groep bedoeïenen die de reputatie heeft lekkere maaltijden te bereiden. Het zou mijn eigen keuze niet zijn geweest, maar er is geen alternatief.

En zo zitten we die avond in een grote bedoeïenentent uitstekend te eten. Er wordt zelfs gedanst. Mijn aandacht wordt vooral getrokken door een jonge vrouw die opvallend gracieus beweegt. Ik vraag me af waar ze vandaan komt. Niet uit West-Europa of Amerika, maar ook niet uit Syrië. Een van mijn medereizigers zegt dat ze het meisje Tsjechisch heeft horen spreken, dus dat zal het wel zijn.

Het zal de volgende ochtend vroeg dag zijn, want we moeten naar het vliegveld. Om tien uur besluit ik dat het welletjes is en stel ik voor dat we eens naar het hotel moeten gaan. Met mijn beste vriend, die de kas beheert, ga ik naar de exploitant, die ons voorstelt dat we nog even blijven. Ik zeg dat daarvan geen sprake kan zijn. Dan speelt hij zijn troefkaart uit: als wij de groep nog een uur laten blijven, zal hij ervoor zorgen dat het Tsjechische meisje nog even naar onze hotelkamer komt.

Het was niet voor het eerst dat ik in het Midden-Oosten werd geconfronteerd met prostitutie, maar de vrouwen die in Teheran of Isfahan alleenstaande mannen benaderen op de afdeling-herenkleding van de bazaar, lijken hun klanten nog enigszins te kunnen selecteren. Die vrijheid leek de Tsjechische vrouw niet te hebben. Na een kleine vier jaar schokt dat me nog altijd.

Naschrift, 3 februari 2018

En het blijft me schokken. Ik sprak laatst iemand uit dezelfde groep die me vertelde dat het meisje ook hem aangeboden was geweest.