[Er wordt veel gesproken over de problemen rond inburgering, en het is waar: het gaat lang niet altijd zoals het moet. Veel vaker gaat het echter wél goed, maar daarover hoor je zelden iemand.

Welk niveau bereiken inburgeraars nu tijdens hun cursus? Hieronder het antwoord: een gedichtje dat een bevriende Iraanse met een medecursiste heeft geschreven. Het is flauw om te vitten op de taalfoutjes; het wrede van taalvaardigheid is dat je zeer veel regels met uitzonderingen tegelijk moet beheersen. Perfectie mag je na een cursus inburgering van negen maanden nog niet te verwachten. Maar wie een gedicht schrijft, toont wel de ambitie een taal écht te leren en het resultaat toont een heel substantiële beheersing van de nieuwe taal.]

Dit is een brief aan vaders en moeders.
Waarom bent u zo ver?
Als ik aan uw denk.
Mis ik uw veel.
Herriner ik me de smaak van haar koken.
Die aardige gezicht van hem toen hij thuis kwam.
Kussen van mijn moeder.
Knoefellen van mijn vader.
Waarom bent u zo ver?
Ik telt de momenten om uw weer te zien.
Ik vertel aan de wind.
Breng ze mijn liefde.
Leven ze maar lang en gezond.

Amrita en Shirin,
Amsterdam 14 mei 2012