Le paon.
En faisant la roue, cet oiseau,
Dont le pennage traîne à terre,
Apparaît encore plus beau,
Mais se découvre le derrière.
De pauw.
Deze vogel, staart pronkend in ronde stand,
Sleept zijn veren doorgaans door het zand
Lijkt nu nog fraaier dan normaal,
Maar onthult zijn kont en die is kaal.
Ibis.
Oui, j’irai dans l’ombre terreuse.
Ô mort certaine, ainsi soit-il!
Latin mortel, parole affreuse,
Ibis, oiseau des bords du Nil.
Ibis.
Ja, ik zal gaan in de schaduw van de aarde.
O zekere dood, zo is zijn stijl!
Afschuwelijk woord, dat het dode Latijn bewaarde,
Ibis, vogel van de oevers van de Nijl.
La puce.
Puces, amis, amantes même,
Qu’ils sont cruels ceux qui nous aiment!
Tout notre sang coule pur eux.
Les bien-aimés sont malheureux.
De vlo.
Vlooien, vrienden, zelfs beminden,
Wreed zijn zij die ons lekker vinden!
Voor hen vloeit al ons bloed.
Geliefden voelen zich niet goed.
Le poulpe.
Jetant son encre vers les cieux,
Suçant le sang de ce qu’il aime
Et le trouvant délicieux,
Ce monstre inhumain, c’est moi-même.
De octopus.
Zijn inkt spuitend naar het hemelgewelf,
Het bloed zuigend van wie hij bemint
En dat vreselijk lekker vindt,
Dat onmenselijk monster, dat ben ik zelf.
[Vandaag even een gastblog van de Franse dichter Guillaume Apollinaire (Le Bestiaire ou Cortège d’Orphée, 1911), graficus Raoul Dufy en vertaler Bert van der Wurff.]
