Nederland heeft een erkend onpraktisch en kostbaar systeem voor orgaandonatie, waarin mensen zich moeten laten registreren als donor. Waarom niet andersom? Waarom is niet iedereen automatisch donor, met een registratiesysteem voor de weinigen die er bezwaar tegen hebben? Niet alleen is dat eenvoudiger, er komen zo ook meer organen ter beschikking, waardoor de wachtlijsten korter kunnen.
Dat simpele systeem is wel eens voorgesteld. Ik denk dat het in 1994 is geweest. De kwestie speelde al een tijdje, en CDA-leider Elco Brinkman wilde – nogmaals: als ik het me goed herinner – instemmen met een voorstel om een systeem in te voeren waarin artsen zouden aannemen dat iemand donor was tenzij hij als niet-donor was geregistreerd.
Het was echter verkiezingstijd en de leider van de oppositie, Frits Bolkestein (VVD), had aan een half woord genoeg. Brinkman, zo zei hij, wilde onze lichamen “tot staatsbezit maken”. Onzin natuurlijk, maar hij bereikte ermee dat Brinkman kort voor de verkiezingen zijn standpunt aan de eigen achterban moest uitleggen. Het was één van de redenen waarom de christendemocraten de verkiezingen zó gigantisch verloren dat een paars kabinet de enige oplossing was.
Dat moest nu een wet maken voor de orgaandonatie. De makkelijkste oplossing was, door Bolkesteins tactische zet, niet langer mogelijk. Dus kregen we het huidige systeem. Ik heb wel eens ergens gelezen dat het niet leidde tot meer donoren en dat ziekenhuizen nog altijd beschikken over te weinig organen.
Ik beken dat ik niet helemaal zeker ben of ik het me goed herinner, maar ik herinner me heel levendig hoe Bolkestein het CDA onderuit haalde. Ik kon namelijk destijds de schoonheid van de manoeuvre wel onderkennen. Het is immers briljant als je vlak voor de verkiezingen een wig kunt drijven tussen een concurrerende politicus en zijn achterban. Ik herinner me echter ook hoe ik destijds schrok van het intense cynisme. Je zult namelijk maar eens maanden moeten wachten tot er voor jou een geschikte nier is, wetend dat er een systeem bestaat waarmee de wachtduur kan worden bekort.
Ik lees net dat D66-kamerlid Pia Dijkstra volgende week een initiatiefwet zal indienen waardoor iedere burger automatisch orgaandonor wordt. Het is opnieuw verkiezingstijd. Gelukkig neemt Dijkstra een standpunt in dat ze niet aan haar achterban zal hoeven uitleggen, dus ik vermoed dat de zaak nu niet weer op het spits zal worden gedreven. Het is al erg genoeg dat er elk jaar mensen overlijden terwijl ze op de wachtlijst staan.
uuh, Human Rights Convention? Het recht op lichamelijke integriteit. Expliciete toestemming ipv impliciete. Wat wordt het volgende? Als je in een rolstoel zit heb je je benen toch niet nodig dus die hakken we er dan ook maar af.
Als je blind bent kunnen we je cornea ook wel gebruiken. Oh u wist niet dat u dat moest registreren? Tsja pech.
Doet me denken aan die monthy phyton sketch in the meaning of life.
Re: het recht op lichamelijke integriteit – ik denk dat het, zoals alle rechten en plichten, ophoudt te bestaan op het moment dat de rechthebbende overlijdt. Je recht op een uitkering, je plicht in militaire dienst te gaan, je recht op vrije drukpers: allemaal houdt het op of je sterft. De voorbeelden die je aanhaalt, gaan over levende mensen en niet over de doden.
Wat niet wegneemt dat ik de emotionele weerstand tegen het voorstel, zeker in de wat behoudende kringen van het CDA, wel begrijp. En juist omdat het gevoelig ligt, was het zo smakeloos dat de VVD het uitbuitte voor politiek gewin.
Die stipulatie is me ontgaan in de HRC. Waarschijnlijk omdat het er niet specifiek in staat. Respect voor het stoffelijk overschot valt er ook onder m.i. anders dan kon de regering een wet uitvaardigen om alle lijken voor wetenschappelijk onderzoek te vorderen.
Wat een onzin Petrossa,
Niemand dwing iemand tot iets. Misschien helpt het jou dat Jezus eens gezegt zou hebben dat je je mantel moet delen met de naakten.
Een stoffelijk overschot is niet meer dan de naam al aangeeft, wees blij dat je er iemand (een medemens) mee kan helpen.
Ik geloof niet dat de HRC jezus in gedachten had toen ze ‘lichamelijke integriteit’ beschreven. Een lichaam blijft juridisch een lichaam ook na de dood. Eigendom van de nalatenschap, want die moet ook de begrafenis betalen.
Zodra je van dat pad afstapt, expliciete toestemming, dan open je de deur naar een lichaam als unclaimed object. En kan je er als overheid dus mee doen wat je wilt.
Slecht idee. Er komen altijd lichamen tekort voor medische experimenten.
“Er komen altijd lichamen tekort voor medische experimenten.”
Ongeacht de inhoud van de verdere argumenten, is dit niet waar. Er blijkt een overschot te zijn.
Ik maakte een flippant remark. Dacht dat dat wel duidelijk zou zijn. Ergens schreef ik dat het een goeie handel zou zijn, lijken by default eigendom van der staat voor de verkoop. Het was alleen maar om een punt te maken. Zodra je expliciete toestemming voor het begruik van je lichaamsdelen weghaald dan in principe geldt dat voor je hele lichaam.
Slecht idee. Zoiets als omgekeerde bewijslast is het eigenlijk. Je bent schuldig en bewijs maar dat je dat niet bent.
Informatie is vergankelijk. Bij expliciete toestemming blijft je lichaam intact in geval van ontbreken info, bij impliciete wordt het leeggeplunderd. Ik vindt het een vies idee en zou nooit een orgaan van een ander in mijn lichaam willen hebben. Dan liever dood.
“wees blij dat je er iemand (een medemens) mee kan helpen”
Hè, waarom had ik deze fraaie formulering nou gisteren niet zelf in gedachten…
Tsja, doet me denken aan de acteur Larry Hagman. Kreeg met voorrang een levertransplantatie die hij kapot had gezopen en vierde dat met een flinke zuippartij.
Als ik kan bepalen waar mijn organen in terecht komen dan wil ik er nog mischien eens over nadenken.
Dit schrijfsel geeft m.i. een helder en overzichtelijk inzicht waarom dit voorstel onwenselijk is
http://welketoekomst.wordpress.com/2012/08/12/iedereen-moet-orgaandonor-worden/
Ik sta geregistreerd als -potentieel- orgaandonor. Maar ik zal die registratie intrekken als dat ADR-systeem wordt ingevoerd. Dat is heel gevoelsmatig en heel principieel: ik vind dat de staat hier niet over mag beslissen: het is mijn lichaam, en donatie is mijn gift. Bezwaar maken tegen een beslissing van de staat is heel wat anders.
Op een meer zakelijk niveau: wat vergeten wordt is dat een ADR-systeem lang niet alles oplost. Ook dan zal een arts bij familie/nabestaanden peilen hoe die ten opzichte van donatie door hun op sterven liggende familielid staan. Moment en manier van gespreksvoering en de houding van nabestaanden blijken heel bepalende factoren voor het succes van orgaandonatie, dat blijkt ook uit onderzoek en uit pilots. Daar valt nog een wereld te winnen.