Dat was even schrikken voor de fans van Cher: de hashtag #nowthatchersdead. Menigeen schijnt te hebben gedacht dat de Amerikaanse zangeres was overleden, hoewel het natuurlijk sloeg op de Britse politica, die blijkbaar al behoorlijk vergeten begint te raken.
Het deed me denken aan iets wat ik vorige week meemaakte. Mijn nichtje van elf en neefje van acht waren op visite en wandelden met me door mijn straat, waar een huis staat dat eigendom schijnt te zijn van Madonna. Ze is lang geleden ook wel eens gesignaleerd, maar dat is dus, zoals ik al zei, lang geleden. Je moet een goed verhaal echter niet kapot maken met kritische kanttekeningen, althans niet als je iets kunt aanwijzen wat aansluit bij de belevingswereld van je neef en nicht, dus ik wees het huis aan.
“Wie is Madonna?” vroeg mijn neefje.
Ook de zangeres begint vergeten te raken, zoals iedereen ooit vergeten zal zijn. Voor Madonna is dat jammer, want ik vond (en vind) sommige van haar liedjes verdraaid goed. Dat Thatcher vergeten is geraakt, dat betreur ik iets minder. Al valt niet te ontkennen dat ze inspireerde tot nog meer verdraaid goede muziek.
Thatcher inspireerde ook verdraaid goede stripverhalen, zoals V for Vendetta.
Wel, Cher is ook niet zo jong meer, dus de vergissing is wel begrijpelijk. Thatcher aan de andere kant heeft ook geïnspireerd tot minstens één indrukwekkende speelfilm – die met Meryl Streep. Daar kunnen noch Cher noch Madonna aan tippen.
Touché.
“O Maggie, Maggie, what have we done … to England?”
De wanhopige woorden van Roger Waters op Pink Floyd’s The final cut.
Magistraal!
Mike Oldfield liet de ijzeren dame ook al eens figureren: