Ik weet niet of ze nog bestaan, de kraakpanden zoals ze waren in de jaren tachtig. Vervallen, vergeten, grote gebouwen waarin nieuwe bewoners hun huizen inrichtten. De eeuwige geur van verf. De kunstenaars die in de oude fabriekshal hun ateliers hadden. Iemand die een muurtje metselde of een gebarsten ruit verving.

Zo is ook het huis waar ik gisteren weer eens was. Zolang ik er kom, is er altijd wel iemand aan het klussen. Is het niet dat de bewoner van drie hoog achter die zijn slaapkamer verft, dan is het wel het jonge stel twee hoog voor dat een centrale verwarming laat aanleggen.

Vandaag wandelde voor mij iemand de trap af met in zijn handen een deur die hij op zolder uit z’n hengsels had gelicht. Ik zei dat hij me deed denken aan de oude Samson en had daar onmiddellijk spijt van. Niets is erger dan een literair grapje dat je moet uitleggen. Je zet je meteen als pedanterik te kijk.

Het grapje werd meteen begrepen. Nederlanders kennen hun klassieken soms beter dan cultuurpessimisten wel eens denken.