Het is niet lang voor middernacht. Twee dames stappen op de Bilderdijkstraat uit de tram. Ze zien op het trottoir een meisje staan huilen. Een jaar of vier. Tranen met tuiten. Ze tillen het op, proberen het te troosten en doen het meisje een sjaal om, want ze heeft geen jas aan. Ook geen schoenen.
Of ik de ouders had gezien, vragen de dames mij, als ik langs kom wandelen, op weg naar de avondwinkel. Nee, de ouders ken ik niet, maar ik kan de politie bellen. De 112 neemt de boodschap aan, stuurt meteen twee auto’s en suggereert vragen die wij aan het meisje kunnen stellen.
Als de auto’s aankomen, hebben wij alleen nog maar ontdekt hoe het meisje heet en dat ze bijna vier jaar oud is. Een agent ziet dat ergens een voordeur op een kier staat en gaat naar binnen.
De politie neemt de zaak over. Wij nemen afscheid van het meisje. De sjaal mag ze houden. Je geeft je kaartje nog aan een agente, voor het geval de politie nog iets wil weten. Meer valt er niet te doen. Bizar.
Als ik even later terug kom van de avondwinkel, zijn de agenten aan het vertrekken. Ze hebben vastgesteld waar het meisje woont maar daar is niemand thuis. Het meisje gaat mee naar het politiebureau.
Je vraagt je af wat er gebeurt kan zijn. Hoe kunnen ouders van huis weggaan en hun kind vergeten?
Drugs?
Geen idee.
Triest, heb net stukken over Bar Kochba op livius.org gelezen, daar zal ook onnoemelijk veel niet verteld kinderleed zijn geleden. Het raakt je extra omdat kinderen geen keuze hebben en volledig overgeleverd zijn aan wat er gebeurt. Wens haar een omslag ten goede toe. Ja ik weet het, je bent machteloos.
Ik denk dat het wel goed zal komen. De politie heeft volgens mij dagelijks met weggelopen kinderen te maken, weet hoe het kind heet en zal wel een familielid kunnen vinden. Maar het is een verontrustende ervaring.
Wat triest. Gelukkig waren er voorbijgangers die verantwoordelijkheid namen.
Ik beken dat ik vannacht nog een paar keer heb gedacht aan het huilende meisje, maar ik denk dat het wel goed komt. Ze oogde niet verwaarloosd of zo. Ik vermoed dat de moeder of vader even van huis was gegaan, in de veronderstelling dat het kind zou doorslapen, maar dat het toch wakker is geworden en haar ouders is gaan zoeken.
Ondertussen prijs ik de twee dames die het meisje zagen en deden wat ze moesten doen.
Ik heb dat ook eens meegemaakt. Ik was niet wakker te krijgen, dus gingen mijn ouders met broer en zusje zonder mij naar het vuurwerk. Natuurlijk werd ik wakker in een leeg huis, en met een al aanwezig trauma (veel alleen in ziekenhuizen geweest met 3,4 jaar) kwam dat hard aan. Ik heb daar nog last van met 49, dus ook al loopt het ‘goed’ af, ik denk daar niet te ligt over.
Onverschilligheid? Het komt voor.
Jaren geleden waren er een paar kleuterklassen ingetrokken bij mij op school – we hadden een paar lokalen over. Vrijwel elke week kwam het voor dat na school een paar kleuters huilend bij de voordeur stonden. Dat kwam ook altijd wel goed, maar ik vind het onvoorstelbaar.