Als je appels en peren vergelijkt, zie je tenminste of mensen appels belangrijker vinden of peren. De bonus van Rijkman Groenink was 26 miljoen. Vandaag maakt minister van Onderwijs Bussemaker bekend dat ze wel 5 miljoen in het onderwijs wil investeren.
Bonussen en onderwijs zijn twee onvergelijkbare zaken, maar we zien nu wel hoe in de in de roofstaat aan de zee tussen Oostfriesland en de Schelde wordt gekeken naar een ondernemer en een onderwijzer. De een krijgt bij zijn afscheid per Nederlander €1,52 euro mee terwijl tweehonderd docenten het samen met €0,29 moeten doen.
Ik weet dat het geld voor Rijkman Groenink kwam uit de middelen van een bank en dat het geld voor docenten door onszelf wordt betaald. Ik vergelijk appels en peren maar de conclusie dat Nederland schijt heeft aan het onderwijs, lijkt me grosso modo wel juist.
Bij zulke sterke woorden “Schijt aan onderwijs” zou het wel goed zijn als de onderbouwing iets steviger was. Dus niet alleen percentages maar ook absolute getallen. En ook een vergelijking met het buitenland. Hoeveel geven buurlanden aan onderwijs als % van BNP?
Volgens mij bungelt Nederland ergens in de Europese achterhoede. Ik zit ernstig te denken over een reeks stukjes om het allemaal eens uit te zoeken.
De diepste tragiek is overigens niet of Nederland weinig of veel uitgeeft, maar dat een eindeloos goedgelovig iemand met liefde voor de zaak (zoals ik) de eindeloze woordenpraal niet meer geloven kán.
Het breekpunt was voor mij dat ik van onderzoeksschool Oikos een prijs kreeg. Tot dan had ik iets van: “Ik snap het niet allemaal, maar dat zal aan mij liggen.” Toen wist ik zeker: de universiteiten – of althans één onderzoeksschool – zijn het spoor volkomen bijster. En dat geldt (maar met andere argumenten) voor het middelbaar onderwijs. De enorme inzet van het onderwijzend personeel wordt niet beantwoordt met enorm goed beleid.
Het meest schrijnend vond ik een recent hiep-hiep-hoera-rapport dat moest bewijzen dat Nederlanders vertrouwen hadden in de universiteiten (die mijn aandacht iets meer hebben dan het middelbaar onderwijs, maar de mechanismen zijn hetzelfde). Het bleek nergens uit het eigenlijke onderzoek. Wél werd een vergelijking gemaakt tussen wetenschappers, politici en (ik meen) bankiers, en daaruit bleek dat men meer vertrouwen had in de wetenschap.
Wat ik wil zeggen is dat er een papieren, bureaucratische werkelijkheid is ontstaan die niet correspondeert met de feiten. Ik heb tussen 1985 en 1995 tijdens mijn studie en even daarna gezien hoe het verkeerd is gegaan. De fout zit niet in Den Haag, maar bij een universiteit die steeds de lat lager legt voor zichzelf, waardoor er geen prikkel meer is in het hoger onderwijs.
En zoals je ziet aan dit stukje: ik maak me verdraaid grote zorgen.
“De fout zit niet in Den Haag”
Nee? Volgens mij was het toch echt Den Haag dat, zoals je in je link onder “wel juist” laat zien, de uitgaven met één derde terugbracht. Persoonlijk vind ik het een compliment waard dat nog zoveel Nederlandse universiteiten in de top 100 zitten.
Wat kan een universiteit, die jaar na jaar minder geld krijgt, anders doen dan de lat steeds lager leggen?
Je hebt gelijk, de fout zit tevens in Den Haag. Ik wilde eigenlijk vooral eens stoppen met dat gemakzuchtige vingerwijzen. De mensen die het hardst het ministerie wijzen, zijn degenen die het beleid het slaafst hebben uitgevoerd.