Ik word binnenkort vijftig en om me voor te bereiden op het laatste derde van mijn leven heb ik de afgelopen weken mijn pensioen geregeld. Het had wat voeten in de aarde maar een aardige adviseur hielp me op weg en ik heb vanmorgen een stuk of wat handtekeningen gezet. Ik zal er zo om de twee jaar nog wat naar kijken, maar alles is nu in principe geregeld.
In de trein naar huis belandde ik naast twee jonge mensen die een uitgebreid gesprek voerden waarin woorden vielen als “dividendbelasting” en “EBITA”. Aanvankelijk dacht ik nog dat het studenten waren, maar ze bleven na Alkmaar in de trein zitten en het was me al voor Castricum duidelijk dat ze het hadden over hun eigen beleggingen.
Er is niets verkeerd aan het bezit van aandelen of het speculeren met opties, maar toch stoorde het me. Het was niet dat ze hun geld in het openbaar bespraken – iets wat ik een beetje vulgair vind, maar dat niet vulgairder is dan andere gesprekken die je wel eens beluistert. Pas langzaam werd me duidelijk wat me stoorde: ze hadden het over geld om het geld en niet over de leuke dingen die ermee mogelijk worden. Om het gevleugelde woord van Jack Kerouac aan te halen:
In the end, you won’t remember the time you spent working in the office or mowing your lawn. Climb that goddam mountain.
Niet dat geld onbelangrijk is. Ik ben blij dat ik wat zaken heb geregeld omdat ik nu de geruststelling heb dat ik ook op mijn vijfenzeventigste nog eens een berg kan beklimmen. Geld is een fijn middel voor andere doelen.
Vergeet het maar, het is niet de jeugd van tegenwoordig. De meeste van onze leeftijdgenoten waren destijds precies zo. Kun je je de YUPs nog herinneren?
Ik had trouwens geen zin om tot mijn 67e te wachten om die berg te beklimmen, metaforisch gesproken. Ik heb het om mijn 37e gedaan, ten koste van mijn pensioen. Geen seconde spijt.
Instemmende groet,
je kunt nu wel ge pensioen gaan regelen (en ik heb dat ook al lang gedaan), maar je weet gewoon niet of je dan (in mijn geval over 17 jaar, hoop ik) zeker kunt zijn van de afspraken die je nu gemaakt hebt. De ouderen hebben geld en de maatschappij wil dat, en laat de overheid het halen. Dus: we zien wel. Maar ik ga niet gokken en het aan een mooie reis besteden die ik tegen die tijd alweer vergeten ben. 🙂
Ik was me bij het praten over mijn pensioen er ook van bewust dat je geen idee hebt van wat te verwachten. Ik woon in een huis met een lage huur en het is geen onaannemelijke gedachte dat de overheid, die momenteel huizen sloopt om kunstmatig schaarste te scheppen en zo de huizenprijzen op te drijven, ook voor mij nog wel een onaangename grap in het vooruitzicht heeft.
O, en ik hoor Balkenende ineens weer zeggen dat tot de dingen waar we in Nederland trots op mogen zijn, het pensioenstelsel behoort. Dat vond ik destijds ook al gênant.