Ach ja, Facebook. Ik heb er een bonte collectie vrienden, waarvan ik een aanzienlijk deel ook in het echte leven tegenkom. Het fijne is dat ze het vaak oneens zijn, zodat er wat valt te discussiëren. Daarnaast zijn er mensen die ik nooit heb ontmoet, maar die ik wel ken omdat ze reageren op de Livius-nieuwsbrief, me schreven over mijn boeken of omdat ze deze kleine blog lezen. Met enkele ervan heb ik wel eens afgesproken en ze zijn net zo gevarieerd als mijn Amsterdamse vriendenkring.
Ontvrienden heb ik maar zelden gedaan. Eén ervan was een Texaan die eindeloos doorging met anti-Obama-postings. Nu heb ik niets tegen Amerikaanse republikeinen, maar de man had werkelijk niets anders te melden. Hij was gewoon monomaan en plempte mijn halve tijdlijn vol.
De andere die ik heb ontvriend was iemand die eveneens niets interessants te melden had, maar dat wel vijf keer op een dag deed. Nu wil ik niet beweren dat ik zelf altijd even boeiend ben, maar ik weet in elk geval zeker dat ik nooit, maar dan ook echt nooit, serieus heb geschreven over het Eurovisie Songfestival.
Je kunt er maar op twee manieren mee omgaan: óf je negeert het, óf je herkent de gecultiveerde kitsch en speelt het spelletje mee. Meer smaken zijn er niet. Als iemand wérkelijk denkt dat het ergens over gaat, het serieus neemt en enthousiast Facebook volschrijft over de tweede plaats van [[kom, hoe heette dat bandje ook alweer dat vorig jaar meedeed?]], dan heb ik moeite zo iemand serieus te nemen. Ontvrienden dus want alle aandacht op Facebook voor zo’n type is tijdverspilling.
Ik denk overigens – en dit schrijf ik zonder ironie – dat mensen die een bizar standpunt innemen zonder in de gaten te hebben hoe bizar het is, immuun zijn voor de negatieve signalen die ze toch zullen hebben gehad. De negatieve manier om zulke mensen te beschrijven is dat ze een plaat voor hun kop hebben. De positieve manier: zulke mensen zouden wel eens gelukkiger kunnen zijn dan mensen die wél aanvoelen wat anderen van hen denken.
“Of je negeert het…..” Negeren is moeilijk met alle aandacht in de media. Ik zie het maar als een jaarlijks terugkerend verschijnsel waar je even doorheen moet bijten, zoiets als een bezoek aan de tandarts of zo.
Je laatste stelling onderschrijf ik wel, maar mijn ervaring is ook dat mensen met een bizar standpunt wel zouteloze kritiek kunnen hebben op anderen die wat gematigder tegen de dingen aankijken.
Het maakt niet dat ik er ook maar een seconde naar ga kijken, maar ik vind het fascinerend dat er zoveel heimwee is naar Corry Brokken, Teddy Scholten, Lenny Kuhr en Teach-In dat zelfs respectabele zwaargewichten zich in de “strijd” gooien. Waarna het halve land zich serieus bezig houdt met de kansen om hoge ogen te gooien. Waarna ze falen. Waarna het halve land zich serieus bezig houdt met de vraag waarom het nou alweer niet gelukt is.
Het zal de jurk geweest zijn, die ze niet droeg.
JL:
Ik ook niet, helaas. Misschien een mooie uitdaging voor de farmaceutische industrie: ontwikkel een middel tegen Amerikaanse republikeinen.
Maar half onserieus natuurlijk. Ik vind in elk geval echt dat de Republikeinse partij een bolwerk van extremisten is, en aanhangers van dat gedachtegoed hoef ik dan ook niet in mijn vriendenkring. Echt of virtueel. Dus als ik zo beroemd was als Jona èn aan Facebook deed, dan zou ik die “ontvriend” knop dagelijks flink uitwonen. Klikkerdeklikkerdeklikklikklik.
(De waarheid is: ik ben waarschijnlijk gewoon niet geschikt voor sociale media. Eigenwijze persoonlijkheidsstoornis.)
Ik heb zeker een drietal Amerikaanse kennissen ontvriend uit die hoek – verstokte Republikeinen die maar onzin over Obama bleven posten. Dat snap ik overigens echt niet, die haat die enorm ver gaan.
Maar met andere Republikeinen heb ik een discussie op kunnen zetten die toch leidde tot respect voor elkaars mening zonder die te delen. Het kan wel.
Ze komen trouwens ook voor op dit continent hoor, bijvoorbeeld een Duitser van een bekende Romeinengroep die op zijn eigen pagina pro-Breivik shit publiceerde. Geen discussie mogelijk.
Overigens hoef je mensen niet te ontvrienden die ongewenste publicaties delen. Ik heb een vriendin uit Baskenland die elke dag de vreselijkste foto’s over zwerfhonden deelt. Maar door dat uit te zetten heb ik er geen last van. 🙂
Volgens mij zit er wel een middenweg tussen het negeren of het zeer serieus nemen van het songfestival. Je kunt het ook gewoon als light-entertainment beschouwen voor als je op een zaterdagavond een keertje niets te doen hebt wat in mijn geval zo was. Maar je hebt ook wel gelijk dat het te ernstig wordt genomen. Op fb verwacht je dat, maar dat het bij Pauw uitgebreid geanalyseerd wordt gaat er bij mij niet in, is gewoon ronduit belachelijk.