Vier jaar geleden stelde ik op deze plek een vraag die je met enige fantasie een “literaire quiz” kunt noemen. Ik dacht dat die makkelijk was maar het duurde drie uur tot iemand het goede antwoord was. Eens kijken of u vandaag sneller bent.
Hierboven een dromerige foto waarvan ik u alleen vertel dat ik die ergens in Friesland heb gemaakt en dat ze een spoorwegstationnetje voorstelt. Net als vorige keer is er een simpele vraag:
In welke beroemde Nederlandse roman speelt dit station een rol?
Bonuspunten voor degenen die weten hoe het station heet aan het andere einde van de spoorlijn.
De prijs? Onsterfelijke roem. Van deze website wordt namelijk in het Nationaal Archief een kopie bewaard waar uw antwoord eeuwig bewaard blijft.
Het is het station van Harlingen, dat als station van Lahringen zowel voorkomt in de romans “Terug tot Ina Damman” als “Kind tussen vier vrouwen” van Simon Vestedijk.
Het station aan het andere eind van de lijn heet Nieuwe Schans.
Of zoals het tegenwoordig heet: Bad Nieuweschans.
Ik dacht eigenlijk meer aan Weulnerdam / Leeuwarden.
Yup.
Het was niet moeilijk hè.
Het zal wel Harlingen zijn en voorkomen in een van de Ina Damman-romans (Terug maar Ina Damman, de Koperen Tuin). Dat lijntje begint in Leeuwarden. Zouden er nog mensen zijn die Vestdijk lezen?
Correctie: Terug tot Ina Damman.
De spoorlijn is aangelegd als lijn B van Harlingen naar Nieuweschans:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorlijn_Harlingen_-_Nieuwe_Schans
en het was een belangrijke ‘dwarsverbinding’ in deze streken. Nieuweschans (of beter: Bad Nieuweschans) wordt tegenwoordig inderdaad als één woord geschreven. Rechtstreekse treinen tussen beide plaatsen zijn er echter niet meer, ook al vormt het station van Groningen (alhier -heel eigenwijs – ‘Hoofdstation’ en niet ‘Centraal Station’ geheten) geen obstakel. Al zijn bijna alle sporen in Groningen ‘doodlopend’, er bestaat nog steeds een mogelijkheid om west-oost te rijden (en andersom natuurlijk).
Groningen Hoofdstation heet officieel Groningen voor het treinverkeer. In de volksmond en elders (bijvoorbeeld in het busverkeer) wordt het Hoofdstation genoemd: https://nl.wikipedia.org/wiki/Groningen-Hoofdstation
e hoek van het Werfplein.’
De ‘ronde hoek’ is waar de Werfgracht met een verbreding – nauwelijks een plein eigenlijk – en een stevige knik overloopt in de Rozengracht (‘een lange, koele beschaduwde binnenplaats met water er door’). Waarachter in de verte, op een verhoging, het witte station van Lahringen ligt, en Ina Damman de trein naar Driehuizen wacht.
Simon Vestdijk’s roman Ina Damman uit de Anton Wachter serie
Natuurlijk Harlingen! En om Erik Hofmans te beantwoorden: ja, ik ben begonnen alle tweeënvijftig romans van Vestdijk in volgorde van opschrijven te lezen. Voorlopig tot en met Else Böhler. En ja, zoals Jeanne van Schaik-Willing tegen Henriëtte van Eyk eens opmerkte: ‘Simon is geen man voor vrouwen’ of woorden van gelijke strekking. Mijn leesgroep heeft zich op mijn voorstel door “Kind tussen vier vrouwen” geworsteld. En mijn Vestdijkverzameling is te koop. Kan er nog een lezer bij komen.