Met de trein naar Leeuwarden, als je daar rond 9:00 uur moet zijn, dat is sowieso vroeg opstaan, want je moet om 6:42 de trein hebben vanaf Amsterdam-Zuid. Extra complicatie is dat er momenteel rond Zwolle geen treinen rijden en dat je met een bus moet: je zult moeten luisteren naar de muziek waar de chauffeur je naar laat luisteren, je zult niet kunnen werken op je laptop en je moet maar hopen dat je de fiets mag meenemen die voor je werk onontbeerlijk is.
De trein is wat vertraagd. Je stapt in, met een koffer en een fiets. Er zit een echtpaar op de voor fietsen gereserveerde plek. Ze hebben nogal wat koffers bij zich. Je begint uit te leggen dat ze daar beter niet hadden kunnen gaan zitten omdat daar de fietsen moeten staan, maar ze maken je duidelijk dat ze er niet weg willen. Jij moet, zo suggereren ze, je fiets maar neerzetten vóór ze.
De trein is net aan komen rijden vanaf Schiphol. Die mensen hebben natuurlijk een lange vlucht achter de rug. Ze zijn moe. Je snapt ze, je besluit het er maar bij te laten. Je waarschuwt dat het ding bij de eerste de beste wissel tegen ze aan zal vallen en dat ze zich lelijk zullen bezeren, maar zij menen van niet. Je denkt “Dan moeten jullie het ook zelf maar weten” en je laat het maar op z’n beloop. Je gaat even verderop zitten.
“Weet u, wij reizen anders nooit met de trein,” zegt de heer nog. Je bijt op je tong om niet te antwoorden “Dat is te merken” of “En u bent te eigenwijs om naar goede raad te luisteren.”
De week begint weer goed.
“Travel light” is één ding, maar in dit geval was ik misschien ook de namiddag ervòòr vertrokken, teneinde in verheven rust en luxueuze ontspanning in Ljouwert te arriveren.
Het zijn enkel twee overwegingen om de week goedgemutst te beginnen. Het onthaasten – de minister zei het nog – zal je goed doen.
Of ik nu laat of vroeg zou zijn gegaan: mensen die de regels van de trein aan hun laars lappen en die niet luisteren naar welgemeende raad, kun je altijd ontmoeten.
En wat onthaasten betreft: die luxe heeft niet iedereen. Voor mij is er als extra probleem bij gekomen dat het kantoor waar ik werk, onverwacht een avondsluiting heeft bedacht. (En de verloren tijd stuk slaan in de bioscoop bleek vorige week een van mijn mindere ideeën.)
Dat van dat echtpaar vind ik van hun kant weinig fatsoenlijk. Het avondprobleem zou op te lossen zijn door, zoals Sartre, in een café te gaan werken. Daar heeft hij veel van zijn beste werken geschreven. Of ben je geen existentialist? Flauwe grap van mij, ik heb het een paar keer geprobeerd, maar als het café te druk is, kun je je niet concentreren.
Met een fiets in de spits reizen?
In juli en augustus toegestaan. Gelukkig!
Vreemd dat er nog steeds zo weinig rekening gehouden wordt met fietsers.
Ik meen zelfs dat de meeste treinreizigers met de fiets naar het station komen.
Het eigenwijze echtpaar: geen woorden voor.
Herkennende groet,
Die mensen waren gewoon moe. Ik kon me daar wel in inleven. Maar onhandig was het wel en gevaarlijk ook, want je wil geen zware fiets tegen je aan krijgen als de trein met 100 km/uur over een wissel dondert.
Tja, ook bij verre reizen moet je niet zo veel bagage meenemen dat het aan het einde van de reis te vermoeiend is het te verplaatsen. Bovendien hadden ze je hulp kunnen vragen de boel een beetje te organiseren. Bij handige plaatsing van de bagage zal de fiets niet kunnen omdonderen en is er bovendien meer ruimte.
Nu moet ik denken aan mijn jonge jaren, wat was het toen toch gemakkelijk een fiets in de trein mee te nemen. En altijd een zitplaats, gewoon in de tweede klas.
wat is er toch veel veranderd in Nederland.
Gevolg van de neoliberale politiek van de afgelopen decennia. Als u VVD, CDA. PvdA of D’66 hebt gestemd bent u er zelf verantwoordelijk voor.
Nee. Gevolg van meer mensen in de trein.
Ook een gevolg van andere treinstellen, zonder het goederencompartiment waar je vroeger altijd terecht kon voor je fiets en (vooral) voor een reis zonder pratende medereizigers.
Inderdaad. Meer mensen per treinstel, minder ruimte voor fietsen, meer winst – en winst maken is een doel geworden dankzij de neoliberale politiek van de afgelopen decennia.
Alweer iemand die mijn bewering bevestigt maar denkt haar tegen te spreken. Het blijft leuk.
Voor oude mensen en zwangere vrouwen sta ik onmiddellijk op in de trein. Maar om in een stampvolle trein op te staan voor een fiets gaat mij echt ook te ver.
Fair enough, maar niet als je bent gaan zitten op de plaats die is gereserveerd voor fietsers. Die staat vrij duidelijk aangegeven.
Maar waarom maken ze dan zitplaatsen op plekken waar fietsen moeten staan? Dat zou ik de NS wel eens uit willen horen leggen. Zodat je er kunt gaan zitten als er geen fietsen staan? Maar moet je dan opstaan als er toch nog een fiets aankomt? Is dat ergens in een protocol opgeschreven?
Misschien zitplaatsen voor de bezitters van fietsen, want fietsendieven slapen niet, ook niet in treinen.
misschien lezen die mensen met die bagage deze blog wel.
Over onfatsoen gesproken: daar hoort die buschauffeur natuurlijk ook bij, die meent dat iedereen in de bus maar naar zijn rotmuziek moet luisteren.
De irritatie betreft vooral mensen die (bijna) nooit met de trein reizen en nu ineens wel: mijn persoonlijke ergernis zijn provincialen die op Utrecht CS of Amsterdam Centraal links staan op de roltrap (op zich al een zonde), en vervolgens aan het einde er af stappen, blijven stilstaan en gaan rondkijken waar zij zich bevinden en waar ze naartoe moeten. Vooral in de spits, als het druk is en iedereen verder haast heeft, een hardnekkig probleem.