Dit is het 514e blogje dat de Mainzer Beobachter dit jaar op u afvuurt. Die heb ik niet allemaal zelf geschreven maar u mag de vraag stellen of ik niet iets beters te doen heb. Antwoord: ja, ik heb betere dingen te doen, heel veel zelfs. Alleen ging dat het afgelopen jaar wat ingewikkeld. U weet wel, corona. Sinds het bericht dat Wilfried was overleden aan een toen nog mysterieuze ziekte zijn er in mijn kennissenkring vierentwintig mensen overleden.

Gedwongen stil zitten

Dat ik nu een batterij blogjes over de Domitianus-expositie schrijven kan, is omdat ik weinig betaald werk heb. Ik ben soms reisleider, maar aan Libanon, Tunesië of Algerije hoef ik momenteel niet te denken. Schrijfwerk veronderstelt vaak dat ik mensen kan spreken en dat gaat moeizaam. Zoom is onvoldoende. De cursussen die ik verzorg zijn lastig om een grappige reden: weliswaar biedt het kabinet financiële steun aan de culturele sector, maar daar valt onderwijs niet onder, terwijl mijn onderwijs wel valt onder de verplichte sluitingstijden voor de culturele sector. Kortom, het kabinet heeft in het belang van de gemeenschap mij aangewezen om af te zien van reguliere inkomsten.

U hoeft geen medelijden te hebben. Ik eet geen boterham minder, kan de huur betalen en zal niet worden afgesneden van gas en elektriciteit. Tot de overledenen behoorde namelijk mijn moeder en de erfenis, eigenlijk bedoeld als mijn oudedagsvoorziening, gebruik ik nu voor de lopende uitgaven.

Los daarvan heb ik een zakenpartner die nog wel opdrachten kan uitvoeren. Uiteraard ben ik moreel verplicht om daar waar ik inkomsten zou kunnen genereren, dat minimaal te proberen. U voelt ’m al aankomen: dit blogje is een bedelbrief.

Bedelbrief

Mijn verzoek: als u de Mainzer Beobachter waardeert en wil dat ik mijn zakenpartner in de ogen kan blijven kijken, koop dan een van mijn boeken. En lees het. Daar schrijf ik immers voor.