Terwijl u Marseille-Feyenoord zit te kijken, zit ik op een hotelkamer in Beiroet na te genieten van een mooie dag. Ik heb vrienden in Libanon, die veel te beschaafd en welopgevoed zijn om je te laten weten hoe de problemen waarvoor hun land zich gesteld ziet, hen persoonlijk hebben geraakt. Al een tijdje hoopte ik ze daarom eens op te zoeken. Je wil toch een beetje weten hoe het met mensen gaat. Toevallig deed zich een ongezochte gelegenheid voor, want het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden organiseert vanaf 14 oktober een expositie over Byblos en ik werk mee aan het publieksboek. Het leek me bovendien een aardige gedachte wat filmpjes te gaan maken over Byblos. De filmpjes over Irak – ik geloof dat we ze “vlogs” moeten noemen – zijn goed gevallen; waarom dus niet nog eens?

Naar Beiroet

En dus vlogen we woensdag naar Beiroet. “We”, want mijn geliefde ging met me mee. (Ze is ook eerder in Libanon geweest en ontmoette drie jaar geleden enkele van mijn vrienden.) Het was druk op de luchthaven en het werd nog even spannend toen het beveiligingspersoneel gedurende een minuut of tien het werk onderbrak. (Overigens vonden de mensen in de rij dat het personeel gelijk had.) Met wat vertraging kwamen we aan maar we waren op een alleszins redelijk moment in ons hotel in Manara, in het uiterste westen van de stad, vlakbij de zee en vlakbij het lunapark dat u wellicht kent uit de film Capernaum.

Enkele coronamaatregelen zijn hier nog van kracht en daardoor bleek het restaurant van ons hotel gesloten. Bij wijze van ontbijt haalden we dus een broodje bij een koffietent en daarna kochten een lokale simkaart, waarna we op weg gingen naar de mensen die ooit op deze blog vertelden over de schrik die ze hadden van de enorme ontploffing. Ik had ze al enkele jaren niet gezien, maar het was als de dag van gisteren.

We hadden wel geluk: deze mensen wonen namelijk veertien hoog en op het moment waarop we er aankwamen, was er stroom voor de lift. Dat is niet vanzelfsprekend. De meeste wijken krijgen vier of zes uur stroom en veel mensen hebben een aggregaat staan. Het is beter dat we het raam van onze hotelkamer gesloten houden – jammer van de zeelucht – maar er staat zo’n apparaat onder ons raam te brullen.

Museumbezoek

Na afscheid te hebben genomen, wandelden we naar het Nationaal Museum en omdat we nog de hele middag hadden, besloten we eerst te gaan lunchen. Terwijl we daar zaten, appte de archeologe met wie ik vrijdag in Byblos een afspraak had, dat ze was verhinderd, wat natuurlijk vervelend was. We appten wat heen en weer, en ik liet vallen dat we bij het museum waren, waarop zij voorstelde daarnaast af te spreken, op het kantoor van de Direction Générale des Antiquités. Dat bleek een uitstekend idee – want het museum was deze middag wegens elektriciteitsgebrek gesloten. We hadden een leuk gesprek, waarbij ook haar baas aanschoof. Vriendelijke mensen.

Omdat het museumbezoek dus was uitgesteld, hadden we alle tijd voor een bezoek aan het mineralenmuseum. Andere musea mogen grotere collecties hebben of tentoonstellingen die me professioneel meer aanspreken, maar het MIM vind ik het allermooiste museum dat ik ooit heb gezien.

Enfin. Dat was het. We zijn weer in ons hotel.

Slotopmerking: veel gesprekken gaan over de naderende verkiezingen. De een denkt dat er niets zal veranderen, de ander denkt dat, nu iedereen is getroffen, de bevolking de oude machthebbers weg gaat stemmen. De verdeeldheid van de hervormingsgezinden wordt wel genoemd.

[Morgen meer. Full disclosure: het Rijksmuseum van Oudheden heeft me een tegemoetkoming gegeven in de reiskosten voor mijn bezoek aan Libanon.]