Dit is meneer Terentius Neo. Hij was bakker en leefde rond het jaar 30 na Chr. Hoe zijn echtgenote heet, we weten het niet. Wat we wel weten, is dat ze zich op deze in Pompeii gevonden wandschildering presenteren als voorname mensen. Zij houdt een schrijfstift en een schrijftablet vast, hij een papyrusrol. Ze behoren tot de upper ten die kan lezen en schrijven. Letterlijk: onderzoekers hebben het percentage geletterden in Romeins Italië weleens op tien geschat.
Terentius draagt ook een witte toga. Statussymbool. Niet iedereen kan immers de bleker betalen. De nette baard bewijst dat hij niet zichzelf schoor maar dat hij zich kappersbezoek kon permitteren. De lichte huidskleur van zijn echtgenote toont dat ze binnenshuis kon blijven en niet op het land hoefde werken. Ze was niet van de straat. Opnieuw: letterlijk.
Er is geen bijzondere reden om over dit eerste-eeuwse echtpaar te bloggen. Maar ik doe het toch even. Deze wandschildering is namelijk, met een reeks andere voorwerpen uit het archeologisch museum in Napels, te zien op de expositie Sterven in schoonheid in het Drents Museum in Assen.
Ik kan er niet naartoe, althans niet snel, maar ik wilde u er toch even op attenderen. Het Drents Museum zijnde het Drents Museum kan het niet anders dan een mooi vorm gegeven, goed doordachte expositie zijn. Dit is immers het museum dat ook mooie tentoonstellingen had over Vikingen, Perzen, Nubië, Armenië, Tjerk Vermaning en de Hemelschijf van Nebra.
De expositie Sterven in schoonheid is nog te zien tot en met 26 maart.
[Dit was het 427e voorwerp in mijn reeks museumstukken.]
Kan deze bakker opgeklommen zijn in de lokale Romeinse nomenclatuur tot de status van decurio?
Tijdens de pax Romana van de princeps Augustus wordt het lokale bestuur uitgeoefend door priesters in de orde van het altaar van Augustus.
Mag ik de term princeps even toelichten?
Als het om methodiek gaat dan zijn wij de enigen in de Europese beoefening van Oude Geschiedenis die vasthouden aan het gebruik van de verhullende term keizer in de Romeinse wereld. Voor een goed begrip van de uitoefening van macht bij de Romeinen pleit ik voor het gebruik van de term princeps. Je werd princeps door een bucketlist van macht te verzamelen:
1- Imperator = legeraanvoerder.
2- Pontifex maximus = opperpriester van Iupiter en zijn tempel op het Forum, hierin werd de schatkist bewaard, altijd makkelijk bij een machtsspel om bij de hand te hebben. zie Julius Caesar in 62v.Chr.
3- Pater Patriae,= baas van de senaat. de senatoren in vergadering bijeen noemen de Romeinen “Patres conscripti”.
4- Consul en Volkstribuun= deze twee ambten neemt Augustus in zijn machtsdenken mee uit de Republiek.
zie ook : Karl Strobel, Traian, Eine Epoche der Weltgeschichte, 2019, uberarbeitete Auflage.
En Jorg Rüpke is duidelijk in zijn denken over princeps, decurio en macht.
Als een leraar geschiedenis het begrip macht bij de Romeinen duidelijk maakt, dan lezen zijn lln beter de krant en letten zij beter op bij maatschappijleer!
Een leuk stukje voor je eigen blog Hans?
En ik neem aan dat je met ‘lln’ leerlingen bedoelt? 😉
“De nette baard bewijst dat hij niet zichzelf schoor maar dat hij zich kappersbezoek kon permitteren.”
Ik ga er eigenlijk van uit dat hij daar een slaaf voor had. Een bezoek aan (of beter: van) en kapper is zo gewoontjes.