Ik kom net aan in een hotelkamer in Beiroet. Overal op straat keken mensen voetbal en er stonden zoveel televisies aan dat het leek alsof ik in het stadion was. Naast me een fles Perrier en, omdat er in de avondwinkel geen brood was, brioche. Qu’ils mangent de la brioche!

Hier even wat foto’s uit Beiroet. Zomaar, omdat ik, als ik iets moois zie of iets leuks ontdek, mijn mond niet kan houden en het aan een anderen moet laten zien. Verwacht geen diepgravende commentaren. Dit is vandaag nog meer slechts een blog dan anders.

Hierboven zag u Raouche, wat gewoon een verbastering is van rocher. Dit is een van die punten in de stad waar je even geweest moet zijn. Zoals in Rome bij de Trevifontein.

Gezicht op Beiroet

Zomaar een stadsgezicht. In de eenentwintigste eeuw kreeg Beiroet voor het eerst plantsoenen. Verder flatgebouwen, een viaduct, een Armeense kerk en reclame voor een whiskey-merk die is versierd met een Libanese vlag. Uniek op deze foto is dat het eenrichtingsverkeer lijkt te worden gehandhaafd.

Zomaar een benzinpomp. Mooie functionele architectuur. Ik houd hiervan.

Nog een gebouw dat ik mooi vind. Het is in de jaren zestig ingericht als ziekenhuis en tegenwoordig is een deel van de rechtertoren in gebruik als de ambassade van België.

De waterpijp is Libanons nationale ondeugd. Deze man geniet van het goede leven.

Electriciteit is schaars in een land dat slechts één echte electriciteitscentrale heeft  en het land zou ook problemen hebben gehad als er niet ook nog eens anderhalf miljoen Syrische vluchtelingen bij waren gekomen. Zonnepanelen lijken een oplossing, maar de reserveonderdelen zijn lastig te verkrijgen.

Nationaal Museum

Het Nationaal Museum van Beiroet is voor mij altijd bestemming nummer één. Belangrijke mededeling: de museumkat die je altijd opwacht, was vandaag even weg. Ik heb natuurlijk navraag gedaan en leerde dat een mevrouw van de Duitse ambassade er goed voor zorgt. (Ik hoop maar dat de Poezenkrant dit geruststellende bericht zal overnemen.)

Bovenstaande Romeinse vaas had ik nog nooit gezien. De maker heet Lucius, net als de pottenbakker die we kennen uit het Thermenmuseum in Heerlen.

Een beeld van Hadrianus met op zijn borstharnas de keizer, gekroond door twee godinnen Victoria. De voornaamste overwinning die hij boekte, was die op Bar Kochba. Iets wat in Beiroet heel goed herdacht kan zijn, want de opstandige Joden leefden gevaarlijk dichtbij.

Ontploffing

U kent misschien dit filmpje van een bruidsreportage die werd verstoord door de ontploffing.

Dat was op het onderstaande pleintje.

Zoals ik al eerder beschreef, zijn de slachtoffers bepaald niet vergeten. Ondanks de protesten die nu al ruim drie jaar duren, stemden de mensen bij de laatste verkiezingen toch weer op de corrupte politici.

Hierboven ziet u de portretten van de mensen die bij de ontploffing zijn omgekomen.

Dit kunstwerk van de Belgische beeldhouwer Arne Quinze heet “De bezoeker“. De gedachte is dat een boomhut na een jaar kapot is en dat Beiroet eveneens beschadigd is, maar toch nog staat. Fluctuat non mergitur.

Ruiten gingen overal kapot (kijk maar) en dus ook in kerken. Hoewel ik vandaag nog glazenmakers aan het werk zag, zijn de meeste ruiten hersteld. In de maronitische kathedraal zijn bovenstaande gebrandschilderde ramen geplaatst.

En verder

Sprekend over de maronitische kathedraal, hier is het monument nog een keer. De flat rechts zag u al eerder, het is de Belgische ambassade.

Links ziet u de door Rafiq Hariri gebouwde moskee en middenin ziet u dus de katherdaal, op een terras. Toen in 2008 de minaretten de hoogste religieuze gebouwen van Beiroet werden, heeft men de kerk, die al twee torentjes had, uitgebreid met een derde. Die doet in lengte niet onder voor de minaretten maar kinderachtig is het wel.

Een soefi-heiligdom. De man die het bouwde, was begin zestiende eeuw naar Mekka geweest en nam de koffieplant mee naar het Ottomaanse Rijk. Zoals u weet vonden West-Europeanen die drank toen ze in 1683 Wenen bevrijdden van de Ottomaanse blokkade. De rest is geschiedenis.

Tot slot iets dat er niets mee te maken heeft, maar ik vind zowel het liedje (een klassieker van de Libanese zangeres Fairuz) als het clipje mooi.