Ik kom net aan in een hotelkamer in Beiroet. Overal op straat keken mensen voetbal en er stonden zoveel televisies aan dat het leek alsof ik in het stadion was. Naast me een fles Perrier en, omdat er in de avondwinkel geen brood was, brioche. Qu’ils mangent de la brioche!
Hier even wat foto’s uit Beiroet. Zomaar, omdat ik, als ik iets moois zie of iets leuks ontdek, mijn mond niet kan houden en het aan een anderen moet laten zien. Verwacht geen diepgravende commentaren. Dit is vandaag nog meer slechts een blog dan anders.
Er was eens, in de stad Sidon, een straatarme familie, die woonde in een klein huis. We hebben het over de jaren vijftig. De vader verdiende zijn geld als waterdrager. Elke dag ging hij naar het huis van zijn ploegbaas, die met enkele andere waterdragers werkte voor een rijke boer. Dag in, dag uit zeulden ze volle jerrycans de heuvel op. Daar ging wel twintig liter in. Op een dag nam hij zijn zoontje mee, een jongen die Rafiq heette, die voortaan ook zou werken als waterdrager. Rafiq was ijverig en pienter en de ploegbaas kreeg schik in hem. Omdat hij zag dat twintig liter wat veel was voor het kind, liet hij hem voortaan jerrycans dragen met daarin slechts tien liter.
De tijd verstreek. Rafiq ging ook naar school, leerde het een en ander, vertrok naar Saoedi-Arabië, verdiende wat geld als onderwijzer, begon een bouwbedrijfje, trok de aandacht van de koninklijke familie en kreeg meer opdrachten. Als een schatrijk man keerde Rafiq Hariri later terug naar Libanon, waar hij van 1992 tot 2004 premier was. Op een dag ontmoette hij zijn oude ploegbaas en toen gaf Rafiq hem het geld om het landgoed van de rijke boer over te nemen, zodat de ploegbaas een rustige oude dag had.
[Dit is het laatste deel van een serie van dertien artikelen. In het vorige artikel beschreef ik hoe de Taif-akkoorden werden gesloten en Syrië de feitelijke macht kreeg. Het eerste deel eerste is hier.]
Syrië was nu in feite de baas. Het erkende weliswaar Libanons soevereiniteit, maar het land zou niet meer mogen denken aan een onafhankelijk vredesverdrag met Israël, zoals president Gemayel nog had geprobeerd.
De Syriërs ontwapenden alle milities behalve Hezbollah, dat deze uitzondering had te danken aan het feit dat ze Libanon beschermde tegen Israël en het Zuid-Libanese Leger. Het Libanese leger raakte in de volgende jaren steeds beter georganiseerd en beheerste steeds grotere delen van het land, zodat Syrië een deel van zijn troepen kon terugtrekken uit wat nu een vazalstaat was. Een belangrijke politicus was de in Libanon geboren Saoedische miljardair Rafiq Hariri, die in 1993 premier werd en de middelen wist te organiseren om Beiroet weer tot een levende stad te maken.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.