Kort Libanees (1)

v/h Laziz

Ik ben net – na een makkelijke vlucht – aangekomen in Beiroet en verblijf in het Commodore Hotel – beroemd of berucht uit de jaren van de Burgeroorlogen omdat hier de journalisten verbleven. Het was veilig maar was ook een val, zo schrijft Robert Fisk in zijn burgeroorlogenboek Pity the Nation, omdat iedereen nieuws deelde met elkaar en nauwelijks buiten kwam. Wat een vermoeden was bij de eerste journalist, werd gedeeld met een tweede en een derde, ging verder naar een vierde en vijfde en zesde, waarop journalist zeven het al van twee kanten had gehoord en iedereen tegen de avond zeker wist dat het waar was. De volgende dag las u het als feit in uw ochtendblad.

Het lijkt sinds de jaren zeventig niet veranderd. Vurenhouten lambrisering, bruin tapijt. Op de kamer zelf heb ik echter, zoals u op dit moment merkt, wel mooi Wifi.

Lees verder “Kort Libanees (1)”

Beiroet

Moderne architectuur in "downtown Beirut"
Downtown

Ik werd verliefd op Beiroet toen de taxi het strand bereikte. We waren opgehaald op de luchthaven (aanslag op de Amerikaanse mariniers, 1983, 241 doden), we waren langs de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila gereden (bloedbad onder vluchtelingen, 1982, honderden doden), we waren het stadion gepasseerd (munitieopslag) en we zouden zo meteen rijden langs de jachthaven (evacuatie westerse bewoners, 1975). De taxi naderde de kust, minderde vaart en nam de bocht. En toen gebeurde het. Onverwacht rolde het panorama voor me uit: een moderne stad, vol hoogbouw, bij een zee van azuur. ‘Wauw,’ zuchtte ik, en van die ongecontroleerde kreet schrok ik zelf nog het meest.

U kent het cliché: Beiroet is het Parijs van het Midden-Oosten. Het was de glamour-stad van de jaren vijftig en zestig. Fotoreportages in Life met Gina Lollobrigida. Rijke zakenlieden, internationale deals. Het was het thuis van de jet set, toen een jet nog een straalvliegtuig was en vliegen een privilege. Het was de plaats waar Kim Philby overliep naar de Sovjet-Unie. Het was waar de Arabische wereld zich openstelde voor de westerse cultuur. Het zinderde.

Lees verder “Beiroet”

Bij Laziz

jona_beirut_nargile_1_3
Met mijn twee grote liefdes in café Laziz, Beiroet

Misschien hebben Libanezen een beter geheugen dan Nederlanders. Toen ik kort voor kerstmis in een hotel kwam waar ik ook in april had geslapen, herinnerde een van de personeelsleden dat ik bij die gelegenheid was gearriveerd met een “beautiful couple”. Vanavond streek ik neer bij Laziz in Beiroet, waar werd geïnformeerd naar de goedlachse reisgenote waarmee ik hier in december enkele keren een waterpijp was komen roken. Overigens heb ik hier ook wel eens met het “beautiful couple” gezeten, maar dat was blijkbaar te lang geleden.

Ik voelde me meteen weer thuis, al was het anders dan bij eerdere gelegenheden, want ik zat er dit keer alleen, met een boek dat niet voldoende spannend was om te verhinderen dat ik vanaf mijn bankje ging zitten kijken naar de mensen.

Lees verder “Bij Laziz”