Ik ben net – na een makkelijke vlucht – aangekomen in Beiroet en verblijf in het Commodore Hotel – beroemd of berucht uit de jaren van de Burgeroorlogen omdat hier de journalisten verbleven. Het was veilig maar was ook een val, zo schrijft Robert Fisk in zijn burgeroorlogenboek Pity the Nation, omdat iedereen nieuws deelde met elkaar en nauwelijks buiten kwam. Wat een vermoeden was bij de eerste journalist, werd gedeeld met een tweede en een derde, ging verder naar een vierde en vijfde en zesde, waarop journalist zeven het al van twee kanten had gehoord en iedereen tegen de avond zeker wist dat het waar was. De volgende dag las u het als feit in uw ochtendblad.

Het lijkt sinds de jaren zeventig niet veranderd. Vurenhouten lambrisering, bruin tapijt. Op de kamer zelf heb ik echter, zoals u op dit moment merkt, wel mooi Wifi.

Een avondwandelingetje door de Rue Hamra voerde me langs Laziz, waar ik vroeger vaak een waterpijp ging roken. Ik blogde er al eens over. En nog nog eens. En nog eens. Nou ja, hier heeft u gewoon alle stukjes waarin het woord Laziz valt.

Het was me in december 2017 al opgevallen dat de tent dicht was en ik leerde afgelopen augustus dat de zaak gesloten was omdat ze de stijgende huur niet konden opbrengen. Vanavond zag ik dat er een kantoor was gevestigd van een bank.

Het is een verhaal waarvan er dertien in een dozijn gaan: de boekhandel die moet sluiten omdat de huur wordt verhoogd, het café dat ermee moet ophouden, of de plek waar je zo lekker kon neerstrijken voor een waterpijp. Het is hoe de dingen gaan en er blijft genoeg moois over, maar het stemde me wat melancholiek.