De jaren tachtig zijn in volle gang als de dertigjarige Chiel Hanesteen de grip op zijn bestaan verliest. Alles moet kunnen, we zijn modern, niet vastgeroest en bepalen zelf wel wat we geloven of wat onze moraal is. De wat ouderwetse Chiel heeft daar geen antwoord op en is bang voor de nieuwe mens die hij moet worden. Na een zoektocht door vrije liefde en de aankoop van een leren jasje om erbij te horen, wordt hij voor het eerst psychotisch na het eten van hasjcake bij een bevriend echtpaar met een open huwelijk. Hij verliest zijn vriendin Evy met wie hij samenleeft, aan die nieuwe moraal en belandt met een psychose in de Marnixkliniek.
Een gek gezin
Als Hanesteen, het debuut van Michael Elias, begint, is Chiel al anderhalf jaar verder en zit hij in de psychiatrische inrichting Duinoord, met Noorderslag I, een gesloten afdeling en Noorderslag II, waar de inwoners klaargestoomd worden op terugkeer naar de maatschappij. Chiel, in de eerste Noorderslag, vraagt zich af hoe hij daar is gekomen. Hij had toch zulke enige ouders, die van alles een feestje maakten. De opgelegde vrolijkheid van moeder Hanna en de kinderen moest echter dienen om het concentratiekamp Buchenwald, waar vader Maarten had gezeten, er onder te houden. Zou dat de oorzaak zijn van Chiels problemen? Moeder doordrong hem er te pas en te onpas van dat ook zij haar portie ellende in de Hongerwinter had gehad, maar niets kon hun huwelijksgeluk kapot maken. Dat nu juist hun oudste zoon gek is geworden zien ze dan ook als een smet op dat geluk. Hanna was een verstikkende moeder die beschamend lieve briefjes in zijn broodtrommeltje stopte, maar die hem ook steeds voorhield dat hij geen vriendinnetje had. Was hij maar als zijn neef Raf, die aan iedere vinger een meisje kan krijgen. Chiel leeft daardoor in een beangstigend universum van aantrekken en afstoten. Geen wonder dat hij als de familieclown een verbinder wordt om het gezin in stand te houden, een Messias die tijdens zijn tien doorgemaakte psychoses de wereld op zijn nek voelt drukken. In normale tijden gebruikt hij een cynisch getinte ironie om die beangstigende werkelijkheid op afstand te houden. Hij voelt zich als een ‘participerende observant’, die de ‘macabere folklore’ van de therapieën op Noorderslag gaat beschrijven.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.