Zoals ik eerder vandaag aangaf, is de autobiografie van Marky Ramone, Punk Rock Blitzkrieg, een tof boek. Voor een deel komt het doordat Marky, anders dan zijn collega’s, interesse heeft in de wereld om hem heen. Of het nu gaat om een jeugdherinnering aan de vlucht van John Glenn of om een bezoek met zijn echtgenote aan het Louvre of om een roman van Kurt Vonnegut: hij kan zijn eigen verhaal plaatsen in een wijdere context, wat de leesbaarheid aanzienlijk bevordert.
Een tweede troef: hij geeft de lezer een hoop mee over zijn vak. Hij legt uit waarom Ringo Starr een goede drummer was en waarom Keith Moon en John Bonham hem inspireerden. Je begrijpt waarom het afstellen van een drumstel moeilijker is dan het stemmen van een gitaar. Marky vertelt hoe hij anders speelde dan Tommy:
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.