Toevallig las ik gisteren het stukje van Ellen Deckwitz in het NRC Handelsblad. Het was indrukwekkend. Na wat omtrekkende bewegingen vertelt ze over de schaamte die ze ervoer toen ze, door een stommiteit van de Studiefinanciering, te weinig geld had.
Om geld te besparen, begon ik maaltijden en verjaardagen over te slaan. Ik ging niet meer uit. Ik ontving liever geen bezoek omdat ik alleen thee kon aanbieden. Ik verzon smoes na smoes waarom ik liever thuisbleef. Ik begon post te vrezen. Uiteindelijk kwam alles weer goed, maar de armoede heeft me een knauw bezorgd. Ze schrijnt na. En nog altijd is er de angst dat het me weer overkomt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.