Ik woon al een jaar of twintig recht achter een apotheek. Vanuit mijn woonkamer kan ik in het kantoor kijken. Er brandt dag en nacht licht, maar alleen overdag zijn er mensen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een nachtdienst is gedraaid – al is het ook niet iets waar ik werkelijk op let – en voor zover ik weet gaat de winkel om half negen open en om half zes dicht. In het weekend is de apotheek gesloten; er is geen koopavond.
Ik kom er al heel lang niet meer. Ik kan meestal wel een moment inplannen om er langs te gaan, maar ik werd gek van het wachten. Vaak waren er tien, twaalf wachtenden voor me. Een half uur van je leven dat nooit meer terugkomt dat is verspild en waar je voorgoed van bent beroofd.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.