In de westelijke buitenwijken van Isfahan staat het mausoleum van de veertiende-eeuwse mysticus Amu Abdollah Soqla. Het kubusvormige monument is vrijwel meteen na zijn dood gebouwd en staat dan ook op de monumentenlijst. Er is een restaurantje dat lekker sterke koffie schenkt, en er zijn altijd veel toeristen.

Die komen niet voor Amu Abdollah Soqla en ook niet voor de koffie. Ze komen om te kijken naar de twee minaretten, die in de zeventiende eeuw zijn toegevoegd.

Op zich zijn die ook niet heel speciaal – de minaretten van de Koningsmoskee op het centrale plein zijn veel mooier – maar rond het hele uur klimt de beheerder van het complex in de zuidelijke toren, zit daar in een klein kamertje, roept luid dat God groot is en gooit zijn gewicht van links naar rechts. De minaret begint te trillen, en wat nog leuker is: de noordelijke minaret schudt mee. Om er zeker van te zijn dat de toeristen het kunnen appreciëren, zijn er belletjes opgehangen.

Het is een spektakel van niks, maar de sfeer is goed, de koffie smaakt zoals het hoort en na afloop gaat ieder zijns weegs, bijvoorbeeld naar het mooie park dat even verderop ligt. Ik vind het persoonlijk een geruststellende gedachte dat ergens op onze kleine planeet iemand woont die, als hij zijn paspoort gaat verlengen, als beroep mag invullen dat hij “minarettenschudder” is.