Bruxelles, je t’aime

Mijn fiets in Brussel

Recht op de man kreeg ik onlangs de vraag voorgelegd: “Waarom houd je eigenlijk van Brussel?” De vraag kwam onverwacht en ik was op het verkeerde been gezet. “Omdat het een stad is”, was het eerste wat ik bromde. Dat klopt ook wel. Ik had ook kunnen antwoorden “Omdat er een Librairie Jona is”. Het stukje dat ik daarover ooit schreef, kwam uit mijn tenen. Al gaat het natuurlijk niet over Brussel.

Ik geloof dat het eigenlijke antwoord in het verlengde van de vorige alinea ligt. Brussel heeft – for better or worse – iets internationaals, meertaligs en multicultureels. Voor wie, zoals ik, woont in een stad waarin steeds meer Engels wordt gesproken door mensen die volstrekt niets interessants te melden hebben, is het een verademing te wandelen door een stad waar Frans nadrukkelijk aanwezig is. Ik weet niet of alles wat in die taal wordt gezegd interessant is, maar het is tenminste iets anders.

Lees verder “Bruxelles, je t’aime”

Bij ons in het dorp (17)

Ik heb er wel eens eerder op gewezen dat bij ons in het dorp de ene gemeentelijke dienst niet weet wat de andere doet. Lees maar. Zoiets is, als een organisatie complex wordt, natuurlijk onvermijdelijk. Daarom is vooral belangrijk dat een verkeerd gebleken maatregel snel valt terug te draaien.

Zo ook nu.

Als ik vanuit mijn buurt (West) naar het station, een vergaderplek of de boekhandel moet, fiets ik van west naar oost door de grachtengordel, waar de beroemde grachten van noord naar zuid lopen. De ontwerpers hielden al rekening met die west-oost-verkeersstroom: ze zorgden voor voldoende bruggen en dwarsstraten. Die dwarsstraten zijn de laatste jaren waanzinnig populair geworden voor toeristen. Er zijn allerlei leuke winkels gekomen. Daardoor is dit deel van de grachtengordel zélf een toeristische attractie werd, met eigen publiciteit (“de Negen Straatjes” enz.).

Lees verder “Bij ons in het dorp (17)”

We moeten Antwerpen helpen, echt

Het Steen.

In Antwerpen, een van de boeiendste steden van België, is wat ophef ontstaan over de aanbouw van een terminal voor cruiseboten. Die komt naast het Steen. Die van Antwerpen zijn er niet heel gelukkig mee.

Toch moet me van het hart dat het goed is dat er toeristen gaan naar Antwerpen. Ik zeg dat vanuit historisch schuldbewustzijn; wij Amsterdammers lieten ooit de Westerschelde afsluiten om te verhinderen dat Antwerpen onze concurrent werd. En toen dat niet langer ging vaardigden we Jan van Speijk af. Als Amsterdammers hebben we dus iets goed te maken. Vandaar dat ik internationale reizigers graag  verwijs naar de mooie stad aan de Schelde.

Lees verder “We moeten Antwerpen helpen, echt”

Bij ons in het dorp (14)

Bij ons in het dorp vindt de gemeente het niet zo nodig de eigen burgers te waarschuwen dat er weleens verkeer van rechts kan aankomen. Of misschien was het geld wel op en moest de gemeente bezuinigen op verf, en dan is toch wel meegenomen dat het Engelse Look een letter minder heeft dan Pas op.

Oké, de reeks “Bij ons in het dorp” is er om eens lekker te mopperen. Helemáál serieus hoeft u me niet te nemen. Het is ook verre van mij om iets als “eigen volk eerst” te zeggen.

Lees verder “Bij ons in het dorp (14)”

Literaire hoogtepunten

Een boekenkast van vijftien meter hoog (Lootsstraat 34, Amsterdam)

Er was een tijd, niet eens zo lang geleden, dat op hotelkamers nog weleens een Bijbel lag. Die werd goed gelezen; Hunter S. Thompson begint een van zijn boeken met herinneringen aan de hotellectuur van de Openbaring van Johannes, waarvan de verschrikkingen in het niet vallen bij wat hij in de rest van zijn boek zou gaan vertellen. De bijbels werden vaak gestolen, zeer tot vreugde van de organisatie die ze plaatste, de Gideons, aangezien diefstal betekende dat Gods woord in vruchtbare aarde was gevallen. Ze grapten dat de Bijbel het meest gestolen boek ter wereld was.

Kleurboek versus literatuur

Bijbels waren niet de enige boeken die je kon aantreffen naast je bed. In een Franse hotelkamer heb ik weleens een boek gevonden met hoogtepunten uit de Franse literatuur. Dat spookt nog steeds door mijn hoofd omdat ik altijd het idee heb te weinig te weten van de Franse cultuur. Een recent bezoek aan Parijs rakelde weer op wat een verlies dat is. Hoe één boek op een hotelkamer je na tientallen jaren nog een schuldcomplex kan bezorgen.

Lees verder “Literaire hoogtepunten”

Bloody tourists

De voorkant van het Paleis, maar dan van de zijkant
Dit is niet de achterkant van het Paleis naar de voorkant gezien van de zijkant

De ochtendspits loopt ten einde en de grote toeristendrukte is nog niet begonnen als ik naar het Centraal Station fiets. Meestal rijd ik langs het Singel naar de westelijke ingang van het station, maar vandaag vertrekt mijn trein vanaf het oostelijke perron en daarom ga ik nu over de Nieuwezijds Voorburgwal. Zo passeer ik de achterkant van het Paleis op de Dam.

Dom dom. Tussen het paleis, het oude postkantoor en de Nieuwe Kerk is een stoplicht en daar staat een toeristenbus te wachten. Daar sta ik achter, de uitlaatgassen inhalerend. Hoewel de bus dicht tegen de stoep staat, kan ik het stoplicht zien – en het springt op groen. Waarom trekt die bus nou niet op?

Lees verder “Bloody tourists”

Onwennige gastvrijheid

Het mausoleum van Abd al-Azim
Het mausoleum van Abd al-Azim

Reyy is een voorstad van Teheran, al zeggen de mensen ter plekke dat het andersom is: het jonge Teheran is een voorstad is van het oeroude Reyy. Het stadje is inderdaad zo oud als de geschreven geschiedenis: het was bewoond in de Achaimenidische tijd en wordt genoemd in de religieuze teksten van de joden en zoroastriërs. In de Vroege Middeleeuwen was het een metropool en omdat hier veel mensen woonden, kwam Abd ol-Azim hier de sjiitische leer verkondigen.

Abd ol-Azim was niet de eerste de beste. Hij was een afstammeling van Hassan, die op zijn beurt de zoon was van Mohammeds dochter Fatima en kalief Ali. Veel mensen keken naar deze familie voor advies en de familiehoofden, de imams, gelden tot op de huidige dag in de sjiitische islam als onfeilbare bronnen van gezag. Het was de tiende imam, Ali al-Hadi, die zijn verwant Abd ol-Azim zo rond het midden van de negende eeuw naar de grote stad Reyy zond. Hij schreef er twee boeken en wordt door de sjiitische geleerden als een betrouwbare overleveraar van anekdotes over het leven van de profeet Mohammed.

Lees verder “Onwennige gastvrijheid”

Anatolische beschavingen

Groepsportret met curieuze verkeersborden

Ik ben nu alweer een paar dagen onderweg door Turkije en ben momenteel in Kayseri, een stad die ik nog nooit eerder bezocht. De reis verloopt voorspoedig, met geen grotere klachten dan een ergerlijke verkoudheid en een zonnebril die ik op de dag van aanschaf alweer kwijt was.

In Ankara sliepen we in een hotel tegenover de ruïne van het Romeinse badhuis. Dat is niet echt de moeite van een bezoek waard, maar als uitzicht was het natuurlijk niet slecht. Tot mijn vreugde was het museum van Anatolische Beschavingen, dat bij mijn weten tijdelijk gesloten was, toch open. Althans, gedeeltelijk. In elk geval waren de reliëfs te zien uit Karchemish en Arslantepe, plaatsen aan de Eufraat.

Lees verder “Anatolische beschavingen”

Toerisme

Nationaal Museum

Ik sta op het punt naar Libanon te gaan. Het is een fijn land. Niet dat ik mijn ogen zal sluiten voor de vluchtelingenproblematiek – ik blogde er al eens over – of dat het me ontgaat dat de plaatselijke politici er almaar niet in slagen over ook maar iets consensus te bereiken. Het falen van de Libanese staat is een reëel gegeven en een probleem, al creëert het ook ruimte voor meer persoonlijke vrijheid dan elders in het Midden-Oosten.

Ik kom er dus graag, maar ja, dat reizen hè. Ik zal niet klagen over Schiphol, want ik krijg eigenlijk – en ik haat het dit toe te moeten geven – steeds meer bewondering voor de wijze waarop ze daar duizenden en duizenden mensen redelijk feilloos naar hun bestemming loodsen. Vergelijk dat eens met Malpensa in Milaan, waar het aantal kledingzaken een aanwijzing is voor het aantal stukken vermiste bagage.

Lees verder “Toerisme”

Beiroet

Rafiq Hariri
Rafiq Hariri

Libanon is geen populaire vakantiebestemming – en de waarheid gebiedt te zeggen dat ik hier niet zou zijn als het niet voor een belangrijk deel was voor mijn werk. Maar zou het een vakantiebestemming kúnnen zijn?

De gemiddelde Nederlander kent het land alleen van de Burgeroorlog en van de oorlogen die Israël heeft gevoerd tegen de PLO en de Hezbollah. Maar Libanon is momenteel betrekkelijk rustig, het heeft prachtig natuurschoon, er zijn monumenten uit alle historische tijdperken, er zijn goede hotels, de mensen zijn opvallend aardig en je zou er op één dag kunnen skiën en snorkelen. Je zou zeggen dat het alles biedt wat een toerist kan verlangen.

Lees verder “Beiroet”