Dit is een van mijn lievelingsschilderijen. Het is in 1896 geschilderd door de Italiaan Vittorio Matteo Corcos, het heet “Dromen”, en het is te zien in het Nationale Museum voor Moderne en Contemporaine Kunst in Rome. Het doek is volkomen unzeitgemäß: alsof het impressionisme niet heeft bestaan en alsof Van Gogh en zijn tijdgenoten er niet zijn geweest, streeft de kunstenaar naar een bepaald realisme.

Ik heb er een wonderlijke herinnering aan. In 1991 fietste ik naar Griekenland. Het moeilijkste was het stuk van Bourg-d’Oisans over de Col du Lautaret naar Briançon. Het is niet eens zo’n hoge pas, maar het was die dag ongelooflijk heet en hoe moeilijk die rit is, kan Greg Lemond u vertellen, die dat jaar op dat stuk heeft moeten lossen.

Maar daarna kwam de afdaling! Ik raasde naar beneden en aan het einde van de middag rolde ik Briançon binnen. En daar, niet ver van een ziekenhuis, in wat ik destijds dacht dat een verpleegstersflat zou kunnen zijn geweest, zag ik haar zitten: de jonge vrouw uit het schilderij van Corcos. In een lange jurk – over unzeitgemäß gesproken – en met de boeken naast haar, keek ze uit over het verkeer, zonder iets te zien.

Ik zoefde er langs, maar het beeld had me zó getroffen dat ik even verderop besloot om te keren om haar nog eens te zien. Ze was uiteraard nergens te bekennen. Weg, zoals een droom.