Het verbod op smadelijke godslastering is nog niet ingetrokken, en dat is maar goed ook, want anders zouden vannacht de meest afschuwelijke vloeken hebben geklonken door het Haarlemse station, waarvan de echo’s tot vandaag zouden hebben weerklonken en die de forenzen vanmorgen diep, diep zouden hebben verontrust. En het gaat ook om iets dat diep verontrustend is.

Om 01.35 zou de laatste trein naar Amsterdam op perron 3 aankomen. Dit perron bestaat uit twee delen, 3A en 3B. Op de voorlichtingsborden stond de ene perronhelft aangegeven (ik meen 3B, maar het kan andersom zijn geweest), en dat was dan ook de plaats waar de nachtelijke reizigers wachtten op de trein, die met vijf minuten vertraging aankwam.

Die vertraging was netjes aangekondigd en niemand zal daarover klagen. Dat de informatie over de perronhelft niet accuraat was, zou ook geen probleem hebben hoeven zijn. De lezer van deze kleine blog voelt echter al aankomen wat er wél mis ging: de machinist loodste de trein langs de passagiers op de aangekondigde perronhelft en plaatste de trein een stuk verderop. De mensen liepen, holden erheen, maar de trein zette zich alweer in beweging. Resultaat: een groepje reizigers, gestrand in Haarlem – want er reden die nacht geen treinen meer.

Mijn liefde voor het openbaar vervoer wordt, zoals Carmiggelt het ooit zei, niet altijd beantwoord. Ze is echter nog altijd diep genoeg om de NS een hoop te vergeven. Ik kan leven met vertraagde treinen. Ik kan leven met gemiste aansluitingen. Ik kan leven met overvolle rijtuigen. Ik kan leven met ik weet niet wat, omdat ik weet dat het personeel altijd zijn best doet, omdat ik weet dat het openbaar vervoer enorm complex is en omdat ik weet dat reizigers niet altijd onschuldige lammetjes zijn. Tijdens de nachtelijke reis die in Haarlem eindigde, was er ook een wildplasser in de trein van Hollands Spoor naar Leiden.

Maar het incident in Haarlem gaat me een stap te ver. De machinist moet hebben gezien dat er mensen stonden op het perron. Ik was de achterste van de rennende passagiers, maar ik neem aan dat de conducteur, zoals conducteurs doen, over het perron heeft gekeken en heeft gezien dat er passagiers waren. Hij moet hebben geconcludeerd dat die mensen blijkbaar onjuiste informatie hadden, hij moet hebben geweten dat hij op de laatste trein reed en hij moet hebben geweten dat hij best een minuut extra vertraging erbij kon pakken, omdat zijn trein toch geen verdere aansluitingen had. Op zo’n moment toch wegrijden, is niet de professionaliteit waar ik bij de NS op vertrouw.

Er is echter méér aan de hand. Dat mensen fouten maken is niet leuk, maar onvermijdelijk. Dat mensen opzettelijk fouten maken, is onverteerbaar, maar daarvoor bestaan klachtenprocedures. En dat weten de machinist en de conducteur ook. Ze weten bovendien dat er beveiligingscamera’s hangen op het station in Haarlem. Ze weten dus dat ze zich, als er klachten zijn, niet kunnen verweren door een ontkenning van de feiten. Ze hebben het risico van een berisping welbewust genomen. Thrill seekers.

Hebben de klachtencommissie en de directie van de NS wel gezag? Hoe selecteren de Nederlandse Spoorwegen hun personeel? Ik vind dit diep, diep verontrustend.